بازگرديم و ببينيم كه بر فرمانده تنها و غريب، در قلب كوفه چه مي گذرد؟ طبري مي گويد: «طوعه كنيز اشعث بن قيس بود كه آزادش كرد و أسير حضرمي او را به زني گرفت، طوعه بلال [1] را براي وي آورد. بلال با مردم بيرون شده و مادرش ‍منتظر وي بود.مسلم به طوعه سلام كرد و او پاسخ داد.

گفت: اي بنده خدا مرا آبي بنوشان.

زن درون خانه رفت و او را سيراب كرد. مسلم نشست، زن ظرف را داخل برد و بازگشت و گفت: اي بنده خدا مگر آب ننوشيدي؟

گفت: چرا.

گفت: پس سوي كسان خويش برو.

مسلم خاموش ماند، طوعه باز همان سخن را تكرار كرد و مسلم باز هم چيزي نگفت.


آنگاه طوعه گفت: از خدا بترس، سبحان الله، اي بنده خدا، سوي كسان خويش برو، خدايت سلامت دارد. مناسب و روا نيست كه بر در خانه ام بنشيني.

مسلم برخاست و گفت: اي بنده خدا، من در اين شهر خانه و عشيره اي ندارم. آيا مي تواني در حق من نيكي كني؟ شايد بتوانم روزي تو را پاداش دهم.

گفت: اي بنده خدا چه كاري مي توانم برايت انجام دهم؟

گفت: من مسلم بن عقيل ام. اين قوم به من دروغ گفتند و مرا فريفتند.

گفت: تو مسلمي؟

گفت: آري.

گفت: در آي.

سپس او را در اتاقي جز اتاق محل سكوتش برد و برايش فرشي گسترد و شام آورد كه نخورد.

ديري نگذشت كه پسر طوعه آمد و ديد كه مادرش پيوسته به آن اتاق رفت و آمد مي كند. گفت: به خدا سوگند، امشب رفت و آمد تو به آن اتاق مرا به شك مي اندازد كه خبري هست.

گفت: پسركم از اين درگذر.

گفت: به خدا سوگند بايد به من بگويي.

گفت: در پي كار خويش باش و از من چيزي مپرس!

پسر اصرار كرد و طوعه گفت: پسركم آنچه را با تو مي گويم با هيچ كس مگوي! او را سوگند داد و او نيز سوگند خورد. بلال خوابيد و ساكت شد! درباره وي گفته اند كه وي انزوا طلب بود و برخي گفته اند كه با دوستانش مي گساري مي كرد.» [2] .