طبري به نقل از عيسي بن يزيد كناني گويد: چون نامه يزيد به عبيدالله بن زياد رسيد پانصد تن از بصريان را انتخاب كرد كه از آن جـمـله عـبـدالله بـن الحـارث [1] بـن نوفل و شريك بن اعور [2] بودند. وي از شيعيان علي عليه السلام و نـخـستين كسي بود كه از اسب بر زمين افتاد.


گويند كه وي بـا چـنـد تـن از هـمـراهـانش خود را بر زمين انداخت. سپس عبدالله بن حـارث و چـنـد تـن ديگر افتادند. مقصودشان از اين كار اين بود كه تـوجـه عـبـيـدالله بـه آنـان جـلب گردد و حسين عليه السلام پيش از او به كـوفـه برسد! ولي او به كساني كه مي افتادند توجهي نكرد و رفـت تـا وارد قـادسـيـه شـد. در آنـجـا غلامش، مهران، نيز بر زمين افـتـاد. گـفـت: اي مـهـران اگر پايداري كني تا چشم ات به قصر افتد، صد هزار به تو مي دهم! گفت: به خدا سوگند نمي توانم. سپس عبيدالله فرود آمد و جامه اي از پارچه راه راه يمني پوشيد و عـمامه اي يمني به سر پيچيد و سوار بر استر خويش يك تنه راه افتاد...» [3] .