طـبـري به نقل از ابي مخارق راسبي گويد: گروهي از شيعيان در خـانـه ي زني از عبدالقيس به نام ماريه، [1] دختر سعد يـا مـنـقـذ، چـنـديـن روز اجتماع كردند. او شيعه مسلك و خانه اش مكان اجتماع و گفت و گوي آنان بود!

ابـن زيـاد دريـافـت كـه حسين در بصره طرفداراني دارد، از اين رو بـه عـامـل خـويـش در آن شـهـر نـوشـت كـه مـراقب بگمارد و راه ها را بگيرد.

گـويد: آنگاه يزيد بن نبيط [2] به تدارك رفتن به نـزد حـسـيـن پـرداخـت. او از عـبـدالقـيس بود و ده پسر داشت. گفت: كـدامـتـان بـا مـن مـي آيـد؟ دو تـن از پـسرانش به نام هاي عبدالله و


عـبـيـدالله بـا او بـه راه افـتادند. آنگاه به يارانش در خانه ي آن زن گـفـت: مـن آهنگ رفتن دارم و خارج مي شوم. گفتند: ما از سوي ياران ابـن زيـاد بر تو بيمناكيم. گفت: به خدا سوگند اگر جاده ها را از سم اسبان پر كنند، از اين كه مرا تعقيب كنند باكي ندارم.

گـويـد: سپس بيرون رفت و با شتاب هر چه تمام خود را به حسين عليه السلام رساند و در ابطح به كاروانش درآمد...». [3] .