پس از فراگير شدن شادي و پيچيدن بوي عطر سرور و شادماني در كـوفه به خاطر مرگ معاوية بن ابي سفيان، تمام كوشش مردم ايـن شـهـر ـ پـس از آگـاهـي نـسبت به خودداري امام عليه السلام از بيعت با يزيد و رفتن به مكه مكرمه ـ وادار ساختن امام براي قيام و دعوت از آن حـضـرت براي رفتن كوفه بود؛ و نامه هاي بسياري براي امام عليه السلام نوشتند.

دل و ديـده ي آنـهـا پـيـوسـتـه مراقب اخبار واصله از مكه بود تا شايد يكي از آن اخبار، مژده آمدن امام عليه السلام يا نماينده ايشان را بشارت دهد. هـنـگامي كه از آمدن مسلم به كوفه و اقامت در خانه مختار به عنوان سـفـير امام در ميان خودشان باخبر شدند، براي ديدار و بيعت كردن بـا امـام بـه دسـت او سـرازيـر شـدنـد. كـمترين شماري كه مورخان براي بيعت كنندگان مسلم نوشته اند دوازده هزار نفر است.

ابـن عـسـاكر مي نويسد: پس از آنكه دوازده هزار نفر از مردم كوفه بـه دسـت مـسـلم بـا امـام عليه السلام بـيـعت كردند و به امام حسين عليه السلام نامه نـوشـتـنـد كـه نـزد آنـهـا بـرود، آن حـضـرت از مـكـه رهـسـپار عراق شد. [1] .

مـقـرم مي نويسد: شيعيان آمدند و با وي بيعت كردند، به طوري كه نـام دوازده و بـه قـولي 25 هـزار نـفـر در ديـوان او بـه ثـبـت رسيد. [2] .

ابـن نـما گويد: كوفيان به امام عليه السلام چنين نوشتند: ما صد هزار تن بـا شـمـايـيـم! داود بـن ابـي هـنـد بـه نـقـل از شـعبي گويد: چهل هزار تن از كوفيان با حسين بيعت كردند كـه بـا دشـمـنـانـش در جـنـگ و بـا دوسـتـانـش در صـلح باشند. [3] .

بـدون شك اين تعداد، خواه در حداقل يا حداكثر برآورد، حاكي از يك قـيـام مـردمي و جنبش عمومي گسترده براي تأييد امام و مخالفت با حكومت اموي بود.


حـتـي از نـامـه مـسـلم بـن عـقـيـل به امام عليه السلام استفاده مي شود كه همه ي كـوفـه با امام عليه السلام بود. متن نامه چنين است: اما بعد، راهنما به قوم خـود دروغ نـمـي گويد؛ دوازده هزار تن از كوفيان با من بيعت كرده اند. پس از دريافت نامه ام در آمدن شتاب كن كه مردم همه با تواند و هـيـچ نـظـر و تـمـايـلي بـه خـانـدان مـعـاويـه نـدارنـد. والسـلام. [4] .