پـس از شـهـادت امـام حـسـن عليه السلام، كوفيان با امام حسين عليه السلام مكاتبه و اظـهـار اطاعت و فرمانبرداري مي كردند؛ و از آن حضرت مي خواستند كـه بـر ضـد مـعاويه قيام كند. بلاذري مي نويسد: «پس از وفات حسن بن علي عليه السلام، شيعيان به همراه بني جعدة بن هبيرة بن ابي وهب مـخـزومـي [1] و ام جـعده، امّ هاني دختر ابي طالب، در سـراي سـليـمـان بن صرد اجتماع


كردند و نامه ي تسليتي براي امام حـسـين عليه السلام نوشتند و در آن نامه گفتند: خداوند تو را بزرگ ترين جـانشين گذشتگان برگزيد؛ و ما شيعيان در مصيبت تو مصيبت زده، در انـدوه تـو انـدوهـگين، در شادي تو شاد و منتظر فرمان توايم. بـنـي جعده نيز طي نامه اي خوش بيني خود را نسبت به آن حضرت اعلام داشتند و عنوان كردند كه منتظر قدوم و چشم به راه ايشانند؛ و ايـنـكـه بـا كـسـانـي از يـاران و بـرادران آن حـضـرت كه رفتاري پـسـنديده و قول اطمينان بخش دارند و به دلاوري و مردانگي شهره انـد، ديـدار كـرده انـد و آنـهـا دشمني و بيزاري خود نسبت به پسرابـوسـفيان آشكار كرده اند؛ و از آن حضرت مي خواهند كه تصميم و نظر خويش را براي آنان بنويسد...». [2] .

هـمـچـنـيـن شـيـخ مـفـيد از قول كلبي و مدائني و ديگر سيره نويسان روايـت كـرده اسـت كـه گـفـته اند: «هنگامي كه حسن عليه السلام درگذشت، شـيـعيان در عراق به جنبش آمدند و درباره خلع معاويه و بيعت با آن حضرت با ايشان مكاتبه كردند...». [3] امام حسين عليه السلام در هـمـه اين موارد از پذيرش تقاضايشان خودداري ورزيد و يادآور شـد كـه با معاويه عهد و پيماني دارد، كه تا پايان مدت، شكستن آن جايز نيست؛ و پس از مرگ معاويه در اين باره خواهد انديشيد.

ولي ـ بـر اسـاس شـواهـد مـتعدد تاريخي ـ خبر مرگ معاويه هنگامي به مردم كوفه رسيد كه امام حسين عليه السلام به مكه مكرمه رسيد و يا در راه آن شهر بود. معناي اين سخن اين است كه هنگام حضور امام عليه السلام در مدينه ـ از آغاز اعلام نپذيرفتن بيعت يزيد تا هنگام خروج از شهر ـ هـيـچ نـامـه اي از اهـل كوفه به امام عليه السلام نرسيده بود كه از آگاهي آنان نسبت به مرگ معاويه و از دعوت امام عليه السلام نزد آنها خبر دهد. همينطور نه از اهل مكه و نه از ديگران. [4] .