شـايـان ذكـر اسـت كـه امـام حـسـيـن عليه السلام در هـمـان هـنـگـامـي كـه در عـمـل بـر پـايـه ايـن منطق ژرف انديشانه ـ يعني منطق پيروزي به وسـيـله شهادت ـ رفتار مي كرد، در برخورد با ظاهربينان نيز براسـاس استدلال هاي ظاهري، پيشنهادها و نصايح شان را پاسخ مي گفت.


همچنين آن حضرت در پاسخ هايي كه ارائه مي داد، به نوع و سطح فكر مخاطب و ميزان خِرد و سطح آگاهي و درجه دوستي و نوع اعـتـقـاد آنـان نسبت به اهل بيت عليه السلام و ميزان ارتباطشان با دشمنان آن بزرگواران توجه مي نمود.

از ايـن رو ـ براي مثال ـ پاسخ آن حضرت به ام سلمه رضي اللّه عنها و محمد بن حنفيه رضي الله عنه و عبدالله بن عباس، با پاسخي كه بـه عبدالله بن عمر و عبدالله بن زبير و عبدالله بن مطيع عدوي و امثال آن مي دهد متفاوت است.

ايـن حـقـيقتي است كه بايد در بررسي گفت و گوهاي آن حضرت مدنـظر داشت و آن را فراموش نكرد، تا بتوان راز تفاوت هاي ظاهري پاسخ هاي ايشان را درك كرد.