علامه مجلسي در كتاب بحار، به نقل از كتاب مقتل سيد محمد بن ابي طالب موسوي گويد: شيخ مـا، مـفـيـد، بـا اسـنادي كه به اباعبدالله عليه السلام مي رسد، گويد: هنگامي كه اباعبدالله از مدينه حـركـت كـرد، دسـتـه هـاي مـنـظـمي از فرشتگان نشان دار يا نيك خلق خنجر به دست و سوار بر اسـبـان بـهـشتي آمدند و بر آن حضرت سلام كردند و گفتند: اي حجت خداوند بر مردم پس از جد، پـدر و بـرادرش، خـداونـد سبحان در جاهاي فراواني جدت را به وسيله ما ياري داد و اينك ما را به ياري تو فرستاده است.

حـضـرت بـه آنـان فـرمـود: وعـده گاهم قتلگاه و جايي است كه در آن به شهادت مي رسم و آن كربلاست، چون بدانجا وارد شدم، نزد من بياييد.

گـفـتند: اي حجت خداوند، فرمان بده كه گوش به فرمانيم. آيا بيم دشمن نمي رود كه شما را همراهي كنيم؟

گفت: آنان را بر من راهي نيست و تا رسيدن به جايگاهم گزندي به من نتوانند رسانيد.

به دنبال آن دسته هايي از مسلمانان جن آمدند...

گـفـتند: اي سرور ما، ما از شيعيان و ياران شماييم. آنچه خواهي فرمان بده كه اگر بفرمايي تا در همين جا هستي همه ي دشمنانت را به قتل برسانيم، فرمانتان اجرا مي شود.

حـسـيـن عليه السلام بـراي آنـان طـلب پـاداش نـيـكـو كـرد و فـرمـود: آيـا كـتـاب نـازل شـده بـر جـدم رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم را نخوانده ايد كه مي فرمايد: «أيْنََما تَكُونُوا يُدْرِكْكُمُ الْمـَوْتُ وَلَوْ كـُنـتـُمْ فـِي بـُرُوجٍ مـُشـَيَّدَةٍ» [1] و مـي فرمايد: «لَبَرَزَ الَّذِينَ كُتِبَ عـَلَيـْهـِمُ الْقـَتْلُ إِلَي مَضَاجِعِهِمْ» [2] آن گاه كه من در جايگاهم ايستادم، اين مردمان نـگـون بـخـت گـرفـتار چه چيزي مي شوند؟ و به چه وسيله آزمايش مي گردند؟ و چه كسي در جـوار قـبر من در كربلا سكونت خواهد گزيد؟ در حالي كه خداوند در روز گسترانيدن زمين آن را بـرگـزيد و پناهگاه شيعيان ما قرار داد و در دنيا و


آخرت موجب ايمني شان است. ولي شما روز پنج شنبه حاضر آييد و آن روز عاشوراست كه در پايانش كشته مي شوم و پس از من از خاندان و خويشاوندان و برادران و اهل بيتم چيزي نمي خواهند و سرم را نزد يزيد ملعون مي برند.

جنّيان گفتند: به خدا سوگند، اي حبيب خدا و پسر حبيب خدا، اگر نبود كه بايد از فرمانت اطاعت كنيم و مخالفت با فرمانت براي ما جايز بود، همه دشمنانت را پيش از آن كه به تو برسند مي كشتيم.

فـرمـود: بـه خدا سوگند ما از شما بر آنان تواناتريم ولي «تا كسي كه [بايد] هلاك شود، بـا دليـلي روشـن هـلاك گـردد و كـسـي كـه [بـايـد] زنـده بـمـانـد، بـا دليـلي روشـن زنـده بماند...». [3] .