در بـامـداد واپـسين روز حضور امام حسين عليه السلام در مدينه، برادرش، محمد حنفيه، در حالي كه غم و انـدوه بـر وي چـيـره گشته و بسيار نگران و بيمناك زندگي امام بود، به خدمت حضرت رسيد. وي در كـار امام همه گونه انديشيد و به نظرش آمد كه نزد برادرش برود و او را نصيحت كند. چون به خدمت رسيد گفت:

اي برادر، تو محبوب ترين مردم و عزيزترينشان نزد مني. من هرگز از نصيحت ديگران دريغ نـداشـتـه ام، امـا تـو بـه نـصـيحت كردن از همه سزاوارتري. تا مي تواني از بيعت يزيد بن مـعـاويـه و از شـهـرها كناره بگير. آن گاه پيك هايت را نزد مردم فرست و آنان را به سوي خود بـخـوان. اگـر بـا تـو بـيعت و از تو پيروي كردند، خداوند را بر اين سپاس بگذار. چنانچه مـردم بر كسي جز تو گرد آمدند، اين كار از دين و خرد تو نكاهد و جوانمردي و فضيلت تو از مـيـان نـرود، من از اين بيمناكم كه تو به شهري درآيي و ميان مردم اختلاف افتد. سپس ‍ گروهي هـمـراه تـو بـاشـند و گروهي ديگر بر ضد تو و به جنگ برخيزند و تو هدف نخستين نيزه ها قـرارگيري و آن گاه خون آن كس كه خود او و پدر و مادرش بهترين اين امتند، بيش از همه تباه شود و خاندانش بيش از همه خوار گردند.

حسين عليه السلام گفت: برادر جان، پس كجا بروم؟

گـفت: در مكّه فرود آي، اگر آن جا را مطمئن يافتي كه به مقصد خويش رسيده اي و اگر تو را نپذيرفتند، راه ريگستان ها و كوه پايه ها را در پيش گير و از شهري به شهر ديگر برو، تا بـبـيـنـي كـار مـردم بـه كـجـا مي رسد، كه چون تو در كاري نيك بينديشي، انديشه ات از همه صائب تر باشد.


حـسـيـن گـفـت: برادرم، نصيحتي دلسوزانه كردي، اميد دارم كه نظرت استوار و قرين توفيق باشد. [1] .

در نقل الفتوح آمده است: به مكّه برو، اگر آن جا را امن يافتي، اين همان چيزي است كه من و تو دوسـت مـي داريم و اگر جز اين بود به يمن برو كه مردمش ياران جد و پدر و برادرت هستند؛ و آنان مهربان ترين و دلسوزترين مردمانند و سرزمينشان از همه جا فراخ تر و خردشان از همه برتر است. اگر سرزمين يمن را مطمئن يافتي [كه به مقصود رسيده اي] وگرنه راه ريگزارها و دره ها را در پيش مي گيري و از شهري به شهري مي روي تا ببيني كه كار مردم به كجا مي كشد و خداوند ميان تو و ميان مردمان تبهكار داوري فرمايد.

حـسـيـن عليه السلام گـفـت: بـرادرم، بـه خـدا سـوگند كه اگر در همه دنيا پناهگاه و جايي امن نيابم، هـرگـز بـا يـزيـد بـن مـعـاويـه بـيـعـت نـخـواهـم كـرد كـه رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم فرموده است: «بار پروردگارا، در يزيد مباركي قرار مده».


گويد: محمد حنفيه سخن حسين عليه السلام را قطع كرد و گريست و حسين نيز لختي با او گريست... آن گاه فرمود:«خداوند به تو پاداش خير دهد كه نصيحت كردي و رأيي درست زدي. اميدوارم كه ان شـاء الله رأي تـو اسـتـوار و قـريـن تـوفـيـق باشد. من آهنگ رفتن به مكّه دارم و برادران و بـرادرزادگان و شيعيانم را آماده اين كار ساخته ام. كارشان كار من و نظرشان نظر من است، اما تـو، نـه بـرادر، بـاكـي نـيـسـت كـه در مـديـنـه بماني و چشم من در ميان آنان باشي و چيزي از كارشان را بر من پوشيده نداري» [2] .

آن گاه حسين عليه السلام دوات و كاغذ خواست و اين وصيت را براي برادرش، محمد، نوشت:

بـسـم الله الرحـمـن الرحيم؛ اين وصيّت حسين بن علي به برادرش محمد معروف به پسر حنفيه اسـت: حسين گواهي مي دهد كه خدايي جز خداي يكتا نيست و او شريك ندارد و محمد بنده و پيامبر اوست كه حق را از سوي حق آورده است؛ و گواهي مي دهد كه بهشت و جهنم حق است و قيامت مي آيد و در آن شـكـي نـيست و خداوند در خاك شدگان را برمي انگيزد. من از روي سرمستي، گردنكشي، تـبـهـكـاري و ستمگري قيام نكرده ام، بلكه به پا خواسته ام تا كار امّت جد خويش به صلاح آرم و مي خواهم كه امر به معروف و نهي از منكر كنم؛ و روش جدم و پدرم علي بن ابي طالب در پيش گيرم. هر كس مرا با پذيرش حق پذيرفت خداوند به حق سزاوارترين است؛ و هر كس اين را از مـن نـپـذيرد، شكيبايي مي ورزم تا خداوند ميان من و مردم داوري فرمايد و او بهترين داوران است، توفيق من تنها از خداوند است، بر او توكل مي كنم و به سوي او باز مي گردم.

گويد: آن گاه حسين نامه را پيچيد و مهر خويش بر آن زد و به برادرش محمد سپرد و سپس او را وداع گفت و در دل شب بيرون آمد. [3] .