در حالي كه آراي عمومي جهان اسلام در تلاطم امواج گمراه كننده سياسي و ديني اموي گرفتار آمـده بـود، امـام حـسين عليه السلام با اين موج در مبارزه بود و مي كوشيد تا براي روشنگري و دعوت و دفاع از حق ميان آن شكاف اندازد، و با دلايل محكم در نشان دادن راه روشن؛ امر به معروف و نهي از مـنـكـر؛ تـعـليـم و تـربـيـت امـّت از طـريـق بـرگـزاري و تـشـكـيـل مـجـالس ‍ وعـظ و ارشـاد در مـكّه و مدينه، اذهان عمومي را نسبت به وارونگي و گمراهي امـويـان روشـن سـازد. مردم در مجلس امام حسين عليه السلام، آرام و بي حركت و به تعبير معاويه گويي پـرنـده بـر سـرشان نشسته بود سراسر گوش بودند و اين به خاطر بلندي منزلت وتوجّه فـراوان مـردم بـه سـخـن آن حـضـرت؛ ارتـبـاط تـنـگـاتـنـگ بـا ايـشـان و نـيـز بـه ايـن دليـل بـود كه سخن آن حضرت چنان حقيقت و صلابتي داشت كه ـ به تعبير معاويه ـ هيچ ياوه اي در آن ديده نمي شد.


مي توانيم اين روند دعوت به سوي حق و دفاع از آن را از طرف امام، در زمينه هاي زير ملاحظه كنيم: