بازگشت

باز گذاشتن دست اموي ها در تصدي پست هاي حكومتي


پس از استقرار خلافت ابوبكر، به مقتضاي همكاري جديد ميان حزب حاكم و حزب اموي، دست اموي ها در تصدي پست هاي حكومتي باز گـذاشـتـه شـد. بـه طـوري كـه حدود يك سوم كارگزاران، واليان و فرماندهان لشكر را در دوران ابـوبكر، بني اميه تشكيل مي دادند؛ [1] و اين چيزي بود كه آرزوي اينان را براي دستيابي به قدرت برآورده مي ساخت.

حـزب سلطه، تداوم فكري و عملي خود را تنها با وجود حزب اموي امكان پذير مي ديد؛ و حزب امـوي نـيز پس از سامان گرفتن حكومت ابوبكر و موفقيت شعار مطرح شده از سوي حزب سلطه مـبـنـي بـر ايـن كـه «خـلافت از آن قريش است نه بني هاشم»، موفقيتش را تضمين شده يافت. عـبـدالله عـلايـلي در ايـن باره مي گويد: با پيروزي ابوبكر، اين بني تميم نبود كه پيروز شـد، بـلكـه تنها بني اميه به پيروزي رسيد! از اين رو، دولت اسلامي را به همان رنگي كه خـود مـي خـواستند درآوردند و آن طوري كه مقريزي در كتاب (النزاع والتخاصم) مي گويد، اينان با وجود بركنار بودن از حكومت، سياست هايش را زير تأثير خود داشتند.

پـس از ايـن پـيروزي انتخاباتي، بني اميه دست به كار فراهم ساختن مقدمات كودتايي شدند كـه هـدف آن رسـيـدن هـر چه زودتر به حكومت بود؛ و هر كس حركت هاي ابوسفيان را مورد دقت و بررسي قرار دهد، ترديد نخواهد كرد كه وي به گونه اي خستگي ناپذير تلاش مي كرد تا راه را براي رسيدن به اهداف خودش هموار كند. [2] .


پاورقي

[1] ر. ک. تاريخ الطبري، ج 2، ص 616، باب «ذکر اسماء قضاته و کتابه و عماله علي صدقات»؛ الامام الحسين بن علي عليه السلام، ج 1، ص 277.

[2] الامام الحسين عليه السلام، ص 191.