در پهندشت نينوا، رويداد غمبار و تكان دهنده اي روي داد كه تاريخ آن را جاودانه ساخت، رويدادي كه در آن خون پاك نواده ي ارجمند پيامبر، سالار شهيدان و سومين امام پرشكوه، تنها به خاطر دفاع از حق و عدالت بر روي ريگهاي تفتيده ي آن سرزمين ريخت.

اين رويداد دردناك كه در سال 61 ه.ق روي داد همچنان به صورت داستان غمباري... در انديشه ها باقي ماند و دهان به دهان مي گشت و مردم آن را از كساني كه شاهد آن پيكار خونين و نابرابر حق و باطل، يا رخدادهاي پيش و پس از آن بودند، بسان ديگر جنگهاي اسلامي بر سر زبانها نگاه داشته، بازگو مي كردند، اما به رشته ي تحرير درنيامده بود...

درست در آغازين سالهاي سده ي دوم ه.ق بود كه «ابو مخنف» «لوط بن يحيي بن سعيد بن مخنف بن سليم ازدي غامدي كوفي» متوفي 157 ه.ق [1] ، آن رويداد غمبار را از زبان راستگويان و گواهان آن حادثه ي تكان دهنده گردآورد و در كتابي به امانت سپرد و آن كتاب را همانگونه كه در ليست كتابهايش آمده است، «مقتل الحسين» نام گذارد و


اين نخستين كتابي گرديد كه در مورد اين رويداد بي نظير و بسيار بزرگ عاشورا نگارش يافت.