پس از اين ابتكار امير مؤمنان در گردآوري روايات، گروهي از دانشوران، شيعه در همان روزگار به سالار و نخستين امام راستين خويش اقتداء كردند و به گردآوري روايات رسيده از پيامبر پرداختند كه از جمله مي توان: ابورافع و فرزندانش: علي و عبيدالله را نام برد.

«عبيدالله» كتابي در مورد شهيدان پاكباخته ي «جمل» و «صفين» و «نهروان» نگاشت و نام آنان را آورد. [1] و اين نخستين كتابي بود كه در تاريخ شيعه نگارش يافت.

و اينگونه بود كه پيروان خاندان وحي و رسالت در رشته ي تاريخ نويسي و تاريخ نگاري نيز بر ديگر مسلمانان پيشي گرفتند و در نتيجه؛

«محمد بن سائب» متوفي 146 ه.ق


و «ابومخنف» متوفي 157 ه.ق،

و «هشام كلبي» متوفي 206 ه.ق،

و ديگران از نخستين مورخان و نويسندگان، در تاريخ اسلام شدند و كتابهاي آنان منبع و مصدر تاريخ اسلامي گرديد. [2] .