استبداد اموي جامعه اسلامي را دچار فسردگي و ركود كرده، زمينه تجاوز و ستمگريهاي بيشتر آنان گشته بود. هشدار به جامعه و يادآوري رسالتها و مسؤوليتهاي سنگين آنان از ضرورت هاي فوري آن بود؛ و چه فردي شايسته تر از ابي عبداللّه الحسين عليه السلام و چه موقعيّتي والاتر از حجّ.

براين اساس، حضرت در اجتماع شكوهمند مردم در سرزمين مني به سخنراني پرداخت و وظيفه امر به معروف ونهي از منكر را به مردم و دانشمندان يادآور شد. حضرت در آغاز درباره اهتمام به امر به معروف و نهي از منكر فرمود: اي مردم! از آنچه خدا بدان اولياي خود را پند داده، پند گيريد مانند بدگفتن او از دانشمندان يهود، آنجا كه مي فرمايد: چرا دانشمندان نصاري و علماي يهود آنان را از گفتار گناه آميز و خوردن مال حرام نهي نمي كنند؟ چه زشت است عملي كه انجام مي دادند. و نيز فرموده است: كافران بني اسرائيل بر زبان داود و عيسي ابن مريم، لعن و نفرين شدند. اين به خاطر آن بود كه گناه وتجاوز مي كردند. تا آنجا كه فرمود: چه بدكاري انجام مي دادند.

خداوند آنها را بدين خاطر نكوهش كرده كه از ستمكاراني كه ميان آنها بودند، كار زشت و فساد مي ديدند و آنها را نهي نمي كردند؛ زيرا در مال آنان طمع داشته و از قدرت آنان مي ترسيدند با اين كه خداوند مي فرمايد: از مردم نترسيد و از من بترسيد.

سپس عالمان را مورد خطاب قرار داده، مي فرمايد: شما اي جماعت كه معروف به دانش و نامور به خوبي و معروف به خيرخواهي هستيد و به وسيله خدا در دل مردم مهابتي داريد؛ شرافتمند از شما حساب مي برد و ناتوان شما را گرامي مي دارد...