ابي مخنف از حميد بن مسلم نقل مي كند پس از آنكه سر امام حسين (ع) را در مقابل ابن زياد (در كوفه) نهادند شروع كرد با چوبدستي خود به دندانهاي حضرت زدن؛ در اين ميان زيد بن ارقم برخاست و ضمن اعتراض گفت: به خدا پيامبر (ص) را مي ديديم كه بر اين دو لب بوسه مي زد و ابن زياد گفت: اگر پيرو خرف نشده بودي، گردنت را مي زدم. [1] .

طبري درباره ي مجلس يزيد و برخورد او با سر مطهر امام (ع) روايتي را با آب و تاب كمتري ذكر كرده كه يزيد با چوبدستي به سر مبارك حضرت مي زد و از آن ميان «ابوبرزه اسلمي» فرياد زد كه چوبت را به يكسو بر، به خدا بارها ديدم كه دهان پيامبر (ص) بر دهان وي بوسه زد. [2] .

آنچه در مورد روايات مزبور به نظر مي آيد اين است كه:

1- طبري جريان مجلس ابن زياد و چوب زدن به سر مطهر امام (ع) را با آب و تاب بيشتري ذكر نموده است امام در مورد مجلس يزيد فقط به ذكر يك روايت اكتفا مي كند و بيشتر به مناقب و برخوردهاي مثبت يزيد با اهل بيت مي پردازد كه متعاقبا درباره آن سخن خواهيم گفت.

2- تذكر اين نكته ضروري است كه اولا: انتساب اين برخوردهاي اهانت آميز به ابن زياد و يزيد با توجه به سيره ي عملي آنان چيزي دور از ذهن نيست. ثانيا: گر چه شيخ مفيد (ره) نيز جريان اهانت به سر را به ابن زياد در كوفه نسبت مي دهد و ذكري از اهانت يزيد به ميان نمي آورد ولي در عوض يعقوبي مورخ شيعي اين جريان را به مجلس يزيد نسبت مي دهد. [3] با اين حال قابل تأمل است كه بيشتر منابع غيرشيعي كه تحت تأثير افكار اين دوره به سود امويان بوده اند، اين جريان را به ابن زياد در كوفه نسبت مي دهند و به نوعي سعي در تطهير دامان يزيد دارند.