بيست و هفتم: اصحاب فيل چون اراده ي خراب كردن كعبه نمودند، ابابيل سنگ


ريزه هاي جهنم را بر فرق ايشان مي زدند، كه از دبر ايشان بيرون مي رفت، و چون اصحاب كلب و خنزير يعني بني اميه اراده نمودند تخريب خاندان رسالت را به كشتن حسين (عليه السلام)، خداوند هر چند زمان قليلي ايشان را مهلت داد به جهت مصالح چندي، و ليكن بعد بر ايشان فرستاد جماعتي را كه يك يك را گرفته بانواع عذابها معذب نمودند دست و پا بريدند، و به آتش سوزانيدند، و به روغن زيت جوشانيدند، و كشتند و بعد جسدش را سوزانيدند مانند ابن زياد [1] ، خودش به آتش سوخت مانند اخنس بن زيد [2] ، و از حاجب ابن زياد منقول است كه گاهي صورت آن ملعون به آتش مشتعل مي شد پس آن را خاموش مي كرد. [3] .

و يزيد شب را مست خوابيد، صبح ديدند كه مرده است، و رويش سياه شده. [4] .

و اسبابي كه از حضرت به غارت بردند، همه آتش گرفته، مانند گوشت شتران آن جناب، و عطرياتي كه برده بودند، از زعفران و غيره، چنانكه در مقامش مفصل است. [5] .