هيجدهم: جايز است از براي مسافر كه نماز را تمام بخواند در مسجدالحرام كه محياست به كعبه بنابر اظهر و اشهر، و اين حكم در حاير حسين (عليه السلام) نيز جاري است [1] ، و در تحديد حاير خلاف است. ابن ادريس گفته است كه: مراد مقداري است كه سور مشهد و مسجد بر آن احاطه دارد نه سور بلد، دليلش آن است كه حاير بمعني زمين پستي است كه آب در آنجا بايستد.

و اين قول مختار شيخ مفيد است در ارشاد، زيرا كه همه اصحاب را در حاير دانسته به جز حضرت عباس، و دليل ديگرش احتياط است چون اين قدر را مورد اجماع دانسته. [2] .

و شهيد گفته است كه: در همين موضع بود، كه آب بگرد آن ايستاد، و پيش نرفت در زمان متوكل [3] ، و بعضي گفته اند: حاير تمام صحن است، و بعضي اقتصار نموده اند بر همان زير قبه ي منوره، و بعضي حرم و رواق و قتلگاه را داخل دانسته اند، و مرحوم مجلسي (ره) گفته كه: ظاهر در نزد من آن است كه مجموع صحن قديم از حاير است، نه آنچه زياد شده است در زمان صفويه، و استدلال كرده است به اخباري كه مضمون آنها آن است كه چون داخل حاير شوي، بايست و بگو، و دعائي را ذكر كرده، پس قدري راه برو، و بايست، و هفت تكبير بگو پس بايست مقابل قبر، و بگو، باز قدري راه برو، و بگو، پس دستها را بلند كن و بگذار بر قبر، چون از آنها مستفاد مي شود حاير وسعت دارد، و


اين قول قوت دارد، و احوط اقتصار بر حرم مطهر است. [4] .

نوزدهم: كعبه طواف گاه تمام انبياء است از آدم، تا خاتم، چنانكه از اخبار متواتره مستفاد مي شود، و اين معني از براي حسين (عليه السلام) نيز ثابت است، هم نسبت به جسد شريفش، و هم نسبت به سر مبارك، و هم نسبت به قبر مطهرش، بلكه در خبر است كه اگر كسي در شب نيمه ي شعبان، آن حضرت را زيارت كند، مصافحه نمايد با او صد و بيست و چهار هزار پيغمبر. [5] .