مؤلف گويد: اگر شرف كعبه آن است كه از آسمان نازل شده، پس حسين (عليه السلام)


اشرف است، كه نوري بوده است پيش از خلق آسمانها، بلكه نوح و كرسي از نور او خلق شده [1] .

و بعد از قتل او، جسدش را با خونهايش به آسمان بردند، و با صورت علي (عليه السلام) در آسمان پنجم بداشتند، كه بر او است اثر ضربت ابن ملجم ملعون، و ملائكه ي آسمانها در آنجا جمع شدند، و به ايشان نظر مي نمودند. [2] .

و در روايتي است كه حسين (عليه السلام) در يمين عرش است، و نظر مي كند به محل شهادت، و دفنش، و زوار و گريه كنندگانش، چنانكه در خواص گريه ذكر كرديم. [3] .

شانزدهم: كعبه معظم و مجلل بوده است در جاهليت و اسلام، بلكه از زمان آدم تا حال هميشه خلائق آن را احترام مي كرده اند، و به زيارتش مي رفته اند، حتي اهل كفر و شرك، و حسين (عليه السلام) معظم و محترم بود حتي در نزد دشمنانش، چنانكه در خبر است كه محبت حسن (عليه السلام) و حسين (عليه السلام) در همه ي قلوب هست حتي منافقين و كفار [4] .

و اين معني ظاهر مي شود از اخبار تكلم نمودن آن حضرت به ابوبكر در طفوليتش، و از تكلم او با معاويه و درشتي كردنش با او، و با عمروعاص، و احترام ايشان آن جناب را [5] ، و وصيت كردن معاويه يزيد را به رعايت حرمت آن جناب، و مكالمه ي عتبه با آن حضرت در مسئله ي بيعت با يزيد، و جوابي كه به مروان داد، چون او را امر به قتل آن حضرت نمود [6] ، پياده شدن سعدوقاص با جميع حاج در وقتي كه آن حضرت پياده راه مي رفتند در سفر مكه [7] ، و اين حرمت باقي بود تا روز عاشورا، كه ابن سعد ملعون حرمت آن جناب را ضايع نمود، وقتي كه آن مظلوم از اسب بر زمين افتاد، آن ملعون سوار شد، و


امر نمود ده نفر سوار شوند، و اسب بر بدن شريفش بتازند. [8] .

هفدهم: كعبه باقي است مادامي كه آسمان و زمين باقي است، و آن از اعلام دين است، و قبر حسين (عليه السلام) نيز چنين است، چنانكه از روايت ام ايمن ظاهر مي شود.