اول: كعبه اول خانه اي است كه از براي مردم قرار داده شده، و حسين (عليه السلام) چون از پيغمبر (صلي الله عليه و آله) است و پيغمبر اول مخلوقات است، و نور حسين (عليه السلام) با نور جدش و پدرش و مادرش و برادرش پيش از خلقت زمين و آسمان بوده [1] ، پس اول بيتي است كه قرار داده از براي مردم، و از براي ملائكه، و از براي جميع مخلوقات.

دوم: اينكه در مكه است كه افضل مواضع است، وحسين (عليه السلام) در كربلا است، كه به مقتضاي حديث مفاخرت، اشرف از مكه است. [2] .

سوم: بناي خليل خدا است، و حسين (عليه السلام) گوشت و خونش از گوشت و خون حبيب خدا است كه اشرف از خليل است.

چهارم: مبارك است به زوار و مجاورين، و حسين (عليه السلام) صاحب بركات الهيه است كه فيضهاي الهي به سبب او بر خلايق مي ريزد، پس جمعي به شهادت در ركابش به بهشت رفتند، و گروهي به گريه بر او مستحق مي شوند، و برخي به اقامه ي عزايش، و جماعتي به گريانيدن بر او، و طايفه اي به تباكي، و فرقه اي به ياد آوردن از او در وقت آب خوردن، و بعضي به زيارتش، يا به اعانت زوارش، يا دفن شدن در تربتش، و نحو اينها از بركاتي است كه به سبب آن جناب بر مردم فايض مي شود. [3] .

پنجم: سبب هدايت خلق است، و حسين (عليه السلام) ايضا سبب هدايت است، بلكه


او جان خود را فداي دين خدا كرد، تا اينكه به سبب قتل او ظاهر شد حقيقت دين شيعه، چنانكه در زيارت اربعين، حضرت صادق مي فرمايد در حق آن جناب كه مهجه خود را در راه خدا داد تا اينكه خلاص نمايد بندگان را از گمراهي و حيرت. [4] .

ششم: حرم كعبه را از چهار طرف محترم قرار داد، و حرام نمود صيد آن را و بريدن درخت و گياه آن را، و لقطه اش را، مگر به جهت پيدا كردن صاحبش، و از براي مدفن آن حضرت احترامي است از چهار طرف، كه تربتش را محترم نمود و خوردن آن را به جهت شفا تجويز كرد، و حرمش تا يك فرسخ است، يا چهار فرسخ، يا پنج فرسخ، علي اختلاف الاخبار، و بعضي جمع كرده اند به تفاوت مراتب فضيلت، و كلمات علماء مختلف است در تحديد نسبت به مواضع جواز أكل، بعضي تربت حرم را مطلقا تجويز كرده اند، و بعضي تربت خود قبر و نواحي قريبه به آنرا كه عرفا خاك قبر گويند، و اين احوط است. و از بعض روايات ظاهر مي شود تحديد بيك ميل، يا چهار ميل، يا هفتاد ذراع. [5] .

و از براي خوردن تربت، آداب و شرايطي است كه در محلش مذكور است [6] ، و از كثرت آن آداب بعضي را گمان شده است كه استشفاء به آن در كمال صعوبت است، و گويا شرطيت فهميده است، و اظهر آن است كه آن همه از آداب است نه شرائط.

هفتم: كعبه محل امن و امان است، و هر كس پناه برد خون او محفوظ مي شود و قتلش جايز نيست، و حسين (عليه السلام) نيز مأمن است، و حلال نيست خون كسي كه به او پناه برد، لكن بني اميه، هم هتك حرمت خانه را كردند، و هم هتك حرمت آن جناب را نمودند، و كساني را كه به او پناه بردند خونش ريختند، حتي دو طفل صغير را كه يكي در دستش بود و از برايش طلب آب نمود، تير به حلقومش زدند [7] ، و ديگري بالاي سينه اش


دستش را قطع كردند، پس استغاثه به عمويش كرد، آن حضرت او را به سينه گرفت، پس تيري به او زدند و او را كشتند بالاي سينه اش [8] ، و كبوتران برج امامت را كه بر او احاطه نموده بودند متفرق كردند، يعني دخترش سكينه را از روي سينه اش كشيدند، و به زنجير بستند، و بر جهاز شتران سوار كردند. [9] .

هشتم: كعبه قبله ي حبيب خدا بوده در نمازش كه اشرف حالات و افضل عبادات است، و محل توجه وجه آن جناب است، و حسين (عليه السلام) مهجه ي قلب پيغمبر (صلي الله عليه و آله) و ثمره ي فؤاد آن سرور، و ريحانه ي آن جناب [10] ، بلكه نفس آن حضرت بود، چنانكه فرمود: «حسين مني و انا من حسين (عليه السلام)» [11] بلكه قبله ي وجه قلب پيغمبر (صلي الله عليه و آله) بود. كه هميشه قلبش متوجه به سوي او، و در ياد او بود، حتي در اثناء خطبه، يا در اثناء نماز كه او را بر دوش مبارك سوار نموده بود. [12] .