مقصد ششم: در بيان يك يك از سور قرآني و آنچه از آن متعلق است به حضرت سيدالشهداء به اشاره، يا به مناسبت، يا به حسب باطن، پس مي گوئيم كه: سوره ي فاتحه در مقصد سابق بيان شد.

سوره ي بقره در آن است اول مراثي كه آن جناب كه آيه ي (اتجعل فيها من يفسد فيها و يسفك الدماء) [1] باشد، چنانكه در حديث است كه ملاحظه نمودند ملائكه واقعه ي آن جناب را در كربلا، و دانستند آن را به جهت اموري كه ايشان را دلالت كرد بر آن، پس چنين سخني گفتند.

سوره ي آل عمران در وقتي كه علي اكبر به سوي اعداء روانه شد حضرت اين آيه را تلاوت كرد: (ان الله اصطفي آدم و نوحا و آل ابراهيم و آل عمران علي العالمين) [2] .

سوره ي نساء مشتمل است بر آيه ي دوم، از آيات مراثي آن حضرت، يعني (المستضعفين من الرجال و النساء و الولدان لا يستطيعون حيلة و لا يهتدون سبيلا) اظهر افراد، اشخاص اصحاب و عيال و اطفال آن جناب است. [3] .

سوره ي مائده، از براي آن جناب مائده بود مطابق مائده طعام، و آن از آب كوثر بود كه به جهت آن حضرت و اصحابش نازل گرديد بدون اينكه عرض كنند مانند حواريين (انزل علينا مائدة): [براي ما مائده نازل كن]. بلكه تمام تشنگي و گرسنگي و زخم و زحمت و كشته شدن را بر خود قبول نموده بودند، و بر ايشان گوارا بود بيشتر از گوارائي هر طعام و شرابي. [4] .

سوره ي اعراف، آن حضرت خود اعراف است بنابر بعض تفاسير، و از جمله رجالي


است كه بر اعرافند بنابر تفسير ديگر، [5] ، و از براي حسين (عليه السلام) معرفت مخصوصي است به سيماي زوارش، زيرا كه از براي ايشان علامت مخصوصي است در روز قيامت، چنانكه در خواص زيارت ذكر شد. [6] .

سوره ي انفال حق آن جناب و ائمه ي طاهرين است [7] ، و ايشان را منع نمودند از آن، بلكه آن جناب را از حق مشترك مابين جميع مردم منع كردند، بلكه از حق مابين جميع حيوانات منع كردند كه آب باشد، كه هر صاحب روحي در آن حق دارد، حتي كفار و حيوانات. [8] .

سوره ي برائت، هر چه در اين سوره از آيات جهاد است، تمام منطبق است بر جهاد اصحابش، و در آن است آيه ي (اشتري) يعني (ان الله اشتري من المؤمنين انفسهم و اموالهم بان لهم الجنة): [خداوند از مؤمنان جانها و مالهايشانرا خريد، كه در مقابل براي آنانست بهشت] [9] . و هر كسي در اين بازار معامله كرده، و ليكن آن جناب را در آن معامله مخصوصي است كه تسليم مثمن، و تسلم ثمن، و نقل متاع، و كيل و وزن، و حفظ و بذل آن، همه يك نحو خصوصيتي داشته، كه از ملاحظه ي مجموع خصايصش ظاهر مي شود.

سوره ي يونس، از براي حسين (عليه السلام) از يونس صورت و صفت و سيرتي بوده در وقتي كه بر روي خاك با بدن مجروح افتاد، ولي به عوض شجره يقطين، شمشيرها و نيزه ها و بال مرغها بود. [10] .

سوره ي هود، آن جناب از اين سوره آيات مخصوصه تلاوت نمود، آن وقتي كه در ميان ميدان ايستاده و خطبه خواند اين آيه را تلاوت كرد [11] (قال اني اشهد الله و اشهدوا


اني بري ء مما تشركون): [گفت: من خدا را گواه مي گيرم، شما نيز گواه باشيد كه من از آنچه شما شرك مي ورزيد بيزارم] [12] تا آخر.

سوره ي يوسف، و در بعضي روايات است از طرف عامه كه اين سوره نازل گرديد بر پيغمبر (صلي الله عليه و آله) تا تسليت باشد از براي او از آن چه جاري مي شود بر حسين (عليه السلام).

سوره ي رعد، در حديث است كه هيچ ابري نيست كه برق و رعد داشته باشد مگر اينكه لعنت مي نمايد قاتل حسين (عليه السلام) را. [13] .

سوره ي ابراهيم، در اين است قضيه ي ساكن نمودن ابراهيم ذريه ي خود را در وادي بي ذرع، و منطبق است بر آن كيفيت ساكن نمودن حسين (عليه السلام) ذريه ي خود را در كربلا، و مطابق است تكلم كردن ابراهيم با ايشان و وداع نمودن او، با تكلم حسين (عليه السلام) و وداع او با اهل بيتش، كه سنگ را به گريه مي آورد. [14] .