آيه ي هفتم: در بيان انتقام از كشندگان او در روز قيامت، و اين آيه است: (و اذا الموؤدة سئلت بأي ذنب قتلت): [هنگامي كه از دفن شده پرسيده شود كه به چه گناهي كشته شد؟] [1] . از حضرت صادق (عليه السلام) مروي است كه اين آيه در شأن حسين (عليه السلام) نازل شد. [2] .

مؤلف گويد: چون اين آيه ي شريفه در سياق وقايع عظيمه ي قيامت، مانند: تكوير شمس، و انكدار نجوم و تسيير جبال، واقع شده، بايد مراد از اين سؤال مطلب بزرگي باشد، كه سبب انقلاب اهل محشر شود، كه شامل جميع ايشان باشد، و موجب خوف تمام خلايق گردد، و سؤال از موؤده ي جاهليت كه دختران را زنده در خاك دفن مي كردند، با اينكه گناهي و تقصيري نداشتند، و ايشان را به اين كيفيت مي كشتند يعني


زنده دفن مي كردند هر چند امر عظيمي است، لكن سؤال از شخصي كه او را احاطه نمودند، و بر او سخت گرفتند، و او را به اين كيفيات كه در سابق اشاره شد كشتند با اصحاب و اولاد و اطفالش، البته اعظم است، و شايد اين وجه باشد در آنچه فرمود حضرت صادق (عليه السلام) كه: اين آيه در شأن حسين (عليه السلام) نازل شده، و تحقيقش آن است كه حقيقت موؤده حسين (عليه السلام) است با عيال و اطفالش روز عاشورا پيش از شهادتشان، زيرا كه زحمت مؤوده به حبس نمودن زير خاك و حبس نفس ايشان است با تشنگي و تنگي مكان، و خوف مردم، و همه ي ايشان از صبح تا عصر متصف به اين اوصاف بودند، و هيچ استراحت نداشتند، پس ايشانند موؤده، كه سؤال مي شود از ايشان، كه به چه گناه كشته شدند؟ و به چه گناه به اين كيفيت كشته شدند؟ و به چه گناه اطفالشان به اين كيفيت كشته شدند؟!