باب دوم: در فضيلت خاصي است از براي زيارت كه سزاوار است كه تنها ذكر شود به جهت خصوصيتي كه در آن است، و بيانش محتاج است به تقديم مقدمه، پس بدانكه آنچه در ثواب اعمال حسنه مذكور مي شود، و خواص آنها، همه بيان مقتضي است، مثل


خواص ادويه، و از براي هر يك موانعي هم هست كه مانعند از ترتب اثر، و آن منافات با ثبوت مقتضي ندارد، مثلا سركه انگبين بالخاصيه قاطع صفراء است، لكن گاهي مانعي در بدن هست، از مرضي، يا غذائي كه پيش خورده، يا بعد مي خورد، پس قطع صفراء نمي كند، هر چند باز آن را قاطع صفراء مي گويند، و همچنين است، خواص اعمال حسنه، زيرا كه در مقابل هر خاصيتي، مانعي هست، كه آن خاصيت را گاهي بالكليه زايل مي كند، و گاهي آنرا كم مي كند، و به اين جهت حالات مردم در حشر مختلف مي شود پس بعضي اشخاص هستند، كه از براي ايشان، مقداري از ايمان و اعمال هست، كه در اول احتضار از عذاب آسوده هستند، و بعضي بعد از عذاب احتضار، خلاص مي شوند، و بعضي در برزخ قدري معذب شده، بعد نجات مي يابند، و بعضي در اول محشر، و بعضي در اثناي آن، و بعضي بعد از آن، و بعضي بعد از دخول در جهنم، و بعضي مخلد مي مانند در آن به جهت زوال ايمان، نعوذ بالله منه، و اين حرف در جميع اعمال و حسنات جاري است.

چون اين مقدمه معلوم شد، پس بدانكه از براي زيارت حسين (عليه السلام) فضيلت مخصوصي است، كه از همه فضايل بالاتر است، زيرا كه اگر مانع از تأثير آن در شخص باشد، پس ممكن نيست كه جميع آثار آن را رفع نمايد، بلكه لااقل به قدر نجات باقي خواهد ماند، زيرا كه طرق آن بسيار، و محال آن بيشمار است، پس اگر مانعي از يكي پيدا شود مقتضي ديگر ظاهر گردد، و همچنين.

توضيح مطلب: آن است، كه هر يك از اعمال حسنه، ظهور اثر آن در مقام خاصي است، از نشأت برزخ، يا آخرت پس هر گاه مانعي منع نمايد از اثرش در آن محل مقرر، ديگر بالمره اثرش تمام مي شود، و در مقام ديگر ظاهر نمي شود، اما زيارت حسين (عليه السلام) پس باطلب نمي شود اثر آن بالمره بلكه در محل ديگر ظاهر مي شود، چنانكه از مجموع روايات معلوم مي گردد، بلكه در روايتي تصريح به آن شده است، و اين مطلب را جابر انصاري در وقتي كه به زيارت اربعين آمد، بيان نمود. [1] .