و آن هشت است:

اول: اينكه در آن احياء امر ايشان است، و در خبر است كه هر كس بنشيند در مجلسي كه در آن احياء امر ائمه است نميرد دل او در روزي كه دلها مي ميرند. [1] .

دوم: نفس در آن حال ثواب تسبيح دارد. [2] .

سوم: آن مجالس محبوب حضرت صادق (عليه السلام) است به مقتضاي روايات، پس محبوب خدا و رسول است. [3] .

چهارم: محل نظر حضرت حسين (عليه السلام) است زيرا كه آن جناب در يمين عرش


است و نظر مي كند به سوي زمين كربلا و به زوار و گريه كنندگان. [4] .

پنجم: آنكه ملائكه مقربين در آن مجالس حاضر مي شوند، چنانكه روايت شده است كه روزي جعفر بن عفان، به خدمت حضرت صادق (عليه السلام) مشرف شد، پس حضرت او را به نزديك خود نشانيد، و فرمود: اي جعفر شنيده ام كه در مرثيه حسين (عليه السلام) شعر مي گوئي، و خوب مي گوئي، عرض كرد: بلي فدايت شوم، فرمود: بخوان پس خواند و آن حضرت با اصحاب گريستند تا اينكه اشك بر صورت و محاسن شريفش جاري گرديد، پس فرمود: اي جعفر، و الله ملائكه مقربين در اينجا حاضرند و شنيدند اشعار تو را، و گريه كردند چنانكه ما گريستيم، بلكه بيشتر، و خداوند واجب نمود از براي تو الان تمام بهشت را، و گناهان تو را آمرزيد، اي جعفر آيا بيشتر بگويم؟ عرض كرد:بلي، بلي سيد من، فرمود: هيچكس نيست كه ذكر كند حسين (عليه السلام) را پس گريه كند يا بگرياند، مگر اينكه بهشت از برايش واجب گردد، و گناهانش آمرزيده شود.

ششم: مجلس عزاي قبه ي حضرت حسين (عليه السلام) است، زيرا كه قبه ي آن جناب همان تنها بنيان مخصوص نيست، بلكه قبه او عبارت است از خضوع و خشوع، پس هر مجلسي كه مشتمل باشد بر خضوع و خشوع، خصوصا از براي ذكر آن جناب همان قبه ي آن حضرت است، و اجابت دعا در آن خواهد بود.

هفتم: معراج گريه كنندگان است، زيرا كه محل نزول صلوات و رحمت مخصوص الهي است به غفران ذنوب و رفع درجات ايشان، بلكه اگر از براي يك نفر متحقق شود بكاء، يا تباكي، اميد هست كه رحمت تمام اهل مجلس ما را شامل شود.

هشتم: اينكه آن نظير مجالسي است كه اشرف و اقدم و افضل و اجل همه ي مجالس بوده اند چنانكه بيانش بيايد (ان شاء الله).