اول آن است كه: به سبب علاقه قلبيه باشد با صاحب مصيبت، و اعظم علاقه ها علاقه ي والدين است و از اين جهت است كه خداوند منان حق والدين را قرين حق ذكر خود فرموده است [1] و سببش آن كه ايشان سبب اعدادي وجود صورت تو هستند، پس چون


حق علت وجود صوري به اين مرتبه است، پس علت ايجاد صوري و معنوي احق است به اين حق، پس والد حقيقي كه نبي و وصي (عليه السلام) است اولي به احسانند، و اقامه عزا و گريه بر سيدالشهداء احسان است به پيغمبر (صلي الله عليه و آله) و اميرالمؤمنين (عليه السلام) و فاطمه (سلام الله عليها. [2] .

بلكه در بعض روايات تفسير شده است (و بالوالدين احسانا): [و نيكي به پدر و مادر] [3] به حسن (عليه السلام) و حسين (عليه السلام) [4] پس گريه بر او احسان است به والد ابتداء.

و سبب اينكه گريه احسان است اين است كه معني احسان منفعت رسانيدن است به كسي و عمده نفع اعزاز و احترام است، و گريه اعزاز اموات و مقتولين است، و از اين جهت حضرت ابراهيم دعا نمود و سؤال كرد از خدا دختري را كه بعد از مردن از برايش گريه كند [5] چون پيغمبر (صلي الله عليه و آله) شنيد گريه زنهاي انصار را بر شهداي احد، فرمود: عمم حمزه گريه كننده ندارد، پس انصار زنهاي خود را امر نمودند كه بر حمزه گريه و ندبه نمايند و حضرت پيغمبر (صلي الله عليه و آله) در حق ايشان دعا فرمود. [6] .

جناب حمزه ي سيدالشهداء را تجهيز نمودند از تشييع و نماز و دفن و ساير احترامات مگر همين كه نوحه گر نداشت، پس بر پيغمبر (صلي الله عليه و آله) گران آمد و حضرت سيدالشهداء حسين (عليه السلام) هيچ نداشت مگر زنان نوحه گر، و لكن ظالمان ايشان را از ندبه و گريه منع مي نمودند، پس بيائيد اي دوستان گريه كنيم بر آن شهيد غريب به نحو گريه قريب حقيقي، زيرا كسي كه چنين گريه نكند عاق والدين و قاطع رحم خواهد بود.