يكي: آنكه نهايت ثمرات اعمال صالحه خلاص شدن خود عامل است از جهنم، و ثمره ي اين وسائل خلاص كردن ديگران هم هست.

دوم: اينكه نهايت فائده ي اعمال صالحه داخل شدن عامل است به بهشت و ثمره ي اين وسائل داخل كردن ديگران نيز هست.


سوم: نهايت منفعت آن اعمال اين است كه از آب كوثر بنوشند و ثمره ي اين وسائل سيراب كردن ديگران نيز هست.

چهارم: نهايت آن اعمال آن است كه در ديوان حسنات نوشته شوند و آن كتاب به دست راست داده شود و ثمره ي اين وسائل آن است كه نوشته مي شود در نامه ي اعمال تو عمل افضل مخلوقات يعني اشرف انبياء.

پنجم: نهايت فائده ي اعمال خير آن است كه، در قيامت ميان تو و پيغمبر (صلي الله عليه و آله) حائل نشوند و آن جناب در حق تو شفاعت نمايد و ثمره ي اين وسائل آن است كه آن حضرت در قيامت خودش تفحص از تو مي كند و بازوي تو را مي گيرد و به بهشت مي رساند.

ششم: اينكه نهايت ثمره ي اعمال، فوز به وصال حورالعين است و گريه كنندگان حضرت حسين (عليه السلام) با آنجناب در ظل عرش مشغول به صحبت مي شوند پس حورالعين مي فرستند نزد ايشان كه ما مشتاق شما هستيم، تعجيل كنيد ايشان امتناع مي كنند و صحبت آنسرور را ترجيح مي دهند.

هفتم: اينكه نهايت ارتفاع درجات به اعمال، آن است كه درجه ي شخص بر بعض مؤمنين بيفزايد و به سبب وسيله ي آنجناب شخص، همنشين پيغمبر (صلي الله عليه و آله) و اميرالمؤمنين (عليه السلام) مي شود.

هشتم: اينكه نهايت اعمال صالحه، رضوان الهي است كه از بهشت بهتر است و به سبب وسائل آنجناب شخص مي رسد به مقامي كه فوق عرش، هم صحبت الهي مي شود، چنانكه در روايت است [1] و آن كنايه از شدت قرب و لطف است.

نهم: نهايت چيزي كه از براي تو حاصل مي شود از عمل خير آن است كه جمعي از اخيار تشييع جنازه ي تو كنند و مرد صالح و متقي تو را غسل دهد و از مال حلال تو را كفن كنند و عالم ظاهر الصلاحي بر تو نماز كند و در اسباب حسيني چيزهائي است كه، سبب مي شوند از براي آنكه روح الامين با ملائكه ي مقربين بر جنازه ي تو نماز كنند و به كفنهاي


بهشتي تو را كفن نمايند و به حنوط بهشت حنوط كنند. [2] .

دهم: نهايت آثار اعمال صالحه كه بعد از موت به تو مي رسد از باقيات صالحات منقطع خواهد شد، مانند اعمالي كه به نيابت تو بكنند يا كسي از براي تو هديه فرستد يا علمي يا اولادي يا صدقه جاريه از براي تو مخلف شود، آثار اينها غالبا منقطع است، نهايت صد سال يا هزار سال، و به سبب وسايل حسيني نواب تو در عمل و هديه فرستادن از براي تو ملائكه اند كه انقطائي از براي عمل ايشان نيست، و هميشه ثواب آن اعمال به تو خواهد رسيد. [3] .

يازدهم: اينكه نهايت ترقي در اعمال خير آن است كه، شخص در زمره ي عباد صالحين داخل مي شود، و به سبب اين وسائل داخل مي شود شخص در زمره ي ملائكه ي مقربين، بلكه در كروبين كه سادات ملائكه مقربين هستند، چنانكه در روايات معتبر است و تفصيلش بيايد (ان شاء الله). [4] .

دوازدهم: اينكه اجر هر عمل خيري، مقداري است متصور و محدود، و اجر اين وسائل از حيطه ي تصور بالاتر است، پس در درجه اي است كه اعلاي درجات است و بالاتر از آن درجه نيست.