عنوان پنجم: بيان مظاهر آن لطف خاصي كه از آن تعبير شده است به اينكه خداوند دست بر سر حسين (عليه السلام) گذاشت، چنانكه سابقا اشاره شد و ظهور آن لطف در دو چيز است:

يكي: در آنچه به خود آن جناب رسيد و آن مرتبه ي مخصوصي است از قرب الهي كه ما را ياراي تقرر و تصور آن نيست و از فروع آن قرب، قرار دادن امامت است در ذريه ي او.

دوم: در آنچه به ساير خلق مي رسد به واسطه ي او، و آن بسيار است، منجمله آنست كه شفا در تربتش قرار داده، و اجابت دعا در تحت قبه اش مقرر فرموده [1] و عمده و اعظمش آن است كه او را سبب اعظم از براي رحمت قرار داده، چون آن غرض اصلي از خلق عالم است، و چون پيغمبر (صلي الله عليه و آله) را رحمة للعالمين قرار داده پس حسين (عليه السلام)را از او، و او را از حسين (عليه السلام) قرار داد، پس حسين (عليه السلام) محل وضع دست رحمت است، و رحمت از اوست، و دست رحمت او را غنا داده، و تربت در دامان رحمت يافته، و شير زبان رحمت نوشيده، و گوشت و خونش از رحمت نمود يافته، و نور چشم رحمت و ريحانه ي رحمت است، و مجلس او سينه رحمت، و مركبش دوش رحمت است، و معدن رحمت، و مجمع اسباب، و جامع وسايل، و منبع چشمه ي رحمت، و مظهر مرآت رحمت و محرك مواد رحمت است، و به رحمت بر او، متحقق مي شود استحقاق رحمت مكتوب، و اوست رحمت موصوله، و رحمت مرحومه، پس آيا در قلب تو نسبت به او رحمت هست كه به او گريه كني تا اينكه رحمت كند تو را كردگار رحمت؟ و بتو گفته شود «صلي الله عليك» اي صاحب رحمت و راحم رحمت، و اين عنوان از براي وسايل رحمت است، كه به سبب آن جناب متحقق است اجمالا و بيان بسياري آن، و عموم آن، و معادل بودن آن با جميع اعمال حسنه، و اخلاق نفسانيه، و قبل از شروع در مطلب، دو مقدمه ذكر كنيم: