در بيان آنچه خداوند عطا نموده است به آنجناب از باقي مخلوقات، و اجمال آن در چند باب است:

باب الملائكة: باب الانبياء، باب ازمنه، باب السماء، باب هوا و فضا، باب الماء، باب اشجار، باب انهار، باب بحار، باب انس، باب جن، باب طيور و وحوش، باب بهائم، باب الجبال، باب اوضاع نشأة ظاهرية.

[باب سماء] بدانكه خداوند عطا نمود به آن جناب از سماوات خصوصياتي چند:

از جمله آن را محل صعود روح او قرار داد در روز شهادتش، و گريست بر آن سرور به


خون [1] و خاك سرخ [2] و به سرخي شفق [3] و به كربلا عطا نمود از خصايص ظاهريه و معنويه، افضل از آنچه به سماء عطا نمود و به حسين (عليه السلام) داد مطابق آنچه به سموات سبع و مافوق آنها داده، بلكه بهتر از آن، صفات معنويه، نظر بنما و بار ديگر موجودات ظاهر را نظر بكن.

از جمله آنكه آسمان معدن فيض الهي است و حسين (عليه السلام) هم معدن فيوض رباني است به وجه اسهل و ايسر.

آسمان محل صعود دعا و استجابت آن است، و حسين (عليه السلام) اسمش سبب استجابت دعاست، چنانكه از قضيه حضرت آدم (عليه السلام) [4] و زكريا [5] و غير ايشان از متوسلين به خمسه ي طاهره ظاهر مي شود.

آسمان بالا مي رود به سوي آن صداي مظلومين و از كربلا بالا رفت صداي مظلومين به نحو خاص.



زان تشنگان هنوز به عيوق مي رسد

فرياد العطش ز بيابان كربلا



آسمان، بالا مي رود به سوي آن ناله ي يتيمان و گريه ي ايشان، پس به لرزه مي آيد به سبب آن، و از كربلا بلند شد ناله ي يتيمان و اسيران به نحوخاص.

آسمان در آن براق بود كه راكب خود را به مقام قاب قوسين رسانيد، و كربلا در آن ذوالجناح بود كه راكب آن به مقام «انا من حسين» رسيد به سبب سقوط از نشستن.

آسمان معراج انبياء است، و كربلا معراج ملائكه است، آسمان در آن اوضاعي است كه سبب اختلافات هواست، و كربلا در آن اوضاعي است كه تأثير در آسمان و عرش نمود.


آسمان و عرش در آن پيچيده صداي ملائكه به تسبيح و تهليل و تكبير و تحميد و اصناف قائمين و راكعين و ساجدين و غيرهم، و كربلا در آن پيچيده بود صداي صيحه ي بيكسان و ناله ي مظلومان و انين يتيمان و فرياد تشنگان، يكي مي گفت يا اباه، و ديگري وا اخاه، و ديگري وا ولداه، و ديگري وا سيداه، و اين ناله در پيش خدا افضل است در مقام عبوديت و تسليم از تسبيح و تقديس ملائكه.

و ايضا آسمان مسجد ملائكه است از براي حضرت آدم (عليه السلام)، و كربلا مصلاي انبياء و ملائكه بر جسد حسين (عليه السلام).

آسمان را خداوند سقف محفوظ قرار داده است، و كربلا را سقف حافظ قرار داده از براي كسي كه پناه برد به آن.

آسمان را خداوند سقف مرفوع قرار داده، و كربلا را قرار داده سقفي كه رافع است درجات متوسلين را.

از آسمان آب طهور نازل مي شود، و حسين (عليه السلام) كسي است كه باران به بركت او نازل مي شود، و در مقام استسقاء باران به جهت او باريد و اراضي را سيراب نمود [6] ، و نازل شد به سبب او آبي كه پاك مي كند جميع گناهان را [7] و خاموش مي كند آتش جهنم را [8] و آن بعينه از آبهاي بهشت خواهد بود، و آن اشك چشم گريه كنندگان است.

آسمان محل ارزاق ظاهريه عباد است، و حسين (عليه السلام) معدن ارزاق معنويه و ائمه ايشان است.

باز مي گوئيم كه: در آسمان عرش عظيم است، و در كربلا زينت عرش است.

آسمان مسكن ملائكه است، و كربلا محل آمدوشد ملائكه است.

آسمان ذات بروج است، و حسين (عليه السلام) نيز صاحب بروج است، چنانكه در روايت است، چون خودش امام، و پدرش و برادرش امام، و اولادش ائمه ي تسعه اند. [9] .


در آسمان، آن خانه اي است موسوم به «ضراح» [10] كه مطاف ملائكه است، هر روز هفتاد هزار ملك به آن طواف مي كنند و ديگر نوبت به آنها نمي رسد، و كربلا در آن ضريحي است كه موكل است به آن هفتاد هزار ملك، كه هميشه هستند و هر روز هفتاد هزار ملك ديگر آنجا نازل مي شوند و مي روند، و ديگر نوبت به آنها نمي رسد. [11] .

آسمان محل بهشت است، و كربلا محل زينت بهشت است، و قطعه بهشت است و محل كسي است كه از نور او بهشت خلق شده، و او سيد جوانان بهشت است.

آسمان در آن جبرئيل است و در كربلا مخدوم جبرئيل است.

آسمان محلي است كه پيغمبر (صلي الله عليه و آله) در شب آنجا سير نمود، و به كربلا در روز سير نمود.

در آسمان قبه ي حضرت موسي (عليه السلام) است و در كربلا شجره ي موسي (عليه السلام) است. [12] .

در آسمان حضرت عيسي است، كربلا محل تولد عيسي است. [13] .

آسمان محل آفتاب است كه گاهي منكسف مي شود، و حسين (عليه السلام) آفتابي است كه هر چند امر بر او شدت مي نمود اشراقش بيشتر مي شد.

آسمان در او قمر است و در كربلا قمر بني هاشم حضرت عباس (عليه السلام) است كه منخسف شد در وقتي كه دشمنان خاك صفت حائل شدند بين او و بين آفتاب امامت، در ميدان جنگ.

آسمان در آن كف الخضيب [14] است كه سبب استجابت دعا است، و در كربلا سر خضيب و صورت و بدن خضيب است كه سبب استجابت دعا است.


آسمان مشتمل بر سبعه سياره، و كربلا مشتمل است بر نجوم آل عبدالمطلب.

آسمان در آن هزار و بيست و پنج ستاره روشن است، و خفيه از حصر بيرون است، و حسين (عليه السلام) در بدنش چهار هزار زخم ظاهر بود از شمشير و نيزه و تير، و خفيه غيرمحصور است.

آسمان در آن قطب و بنات النعش است، كربلا محل قطب امامت و دخترانش دور نعش او حيران و سرگردانند.

آسمان در آن كوكب حامل رأس الغول [15] است، و در كربلا غول حامل رأس سبط الرسول است.

آسمان در آن بيت المعمور است كه مقابل ضراح و كعبه است، كه هر روز هفتاد هزار ملك بر آن طواف مي كنند و نوبت ديگر به ايشان نمي رسد، و از براي حسين (عليه السلام) نيز ملائكه طائفين است چنانكه گذشت و بيايد. (انشاءالله).

آسمان در آن مجره است كه كهكشان باشد، و در حسين (عليه السلام) مجره است از اثر زخمها كه اثرش تا محشر خواهد ماند، به جهت موقف شفاعت عاصيان.