در آنچه خداوند عطا نموده است به حسين (عليه السلام) از اعظم مخلوقات كه عرش است، و از براي اين عطا كيفياتي است، مثلا از آنجمله اينكه داده است به آنجناب ظل عرش را كه مجلس آن حضرت است در روز قيامت، كه با زوار و گريه كننده گانش مي نشينند و صحبت مي كنند، پس حوريان بهشت پيغام مي دهند از براي ايشان كه بيائيد به بهشت، كه ما مشتاق شمائيم پس ابا مي كنند و سخن آنحضرت را بر بهشت ترجيح مي دهند. [1] .

و داده است به او يمين عرش را كه محل اوست در عالم برزخ، و نظر مي نمايد به محل شهادتش، و به زوار و گريه كنندگانش، و طلب مغفرت مي نمايد از براي ايشان، و از پدر و جدش خواهش مي نمايد كه استغفار نمايند به جهت ايشان. [2] .

و داده است باو فوق عرش را كه محل حديث گفتن زائر او است با خدا، چنانكه در فضل زيارتش وارد شده است. [3] .

پس عرش محل حديث زوار است، ظلش از براي ايشان در وقتي كه با خودش صحبت مي دارند، و فوقش از براي ايشان در وقتي كه خدا با ايشان حديث مي گويد.

و داده است به او اظله ي عرش را، كه در زيارت مي فرمايد: به لرزه آمد به جهت خون تو اظله ي عرش، و گريست بر تو [4] ، و داد به او نظير آنچه به عرش داده از ملائكه محدقين و طائفين، چنانكه بيانش بيايد انشاء الله..

و كيفيت اعلي از همه ي اينها، آنست كه همه ي عرش را به او عطا فرمود، چون آنرا زينت عرش قرار داد با برادرش حسن (عليه السلام). [5] .


و هر چيزي به زينت خود مكمل است، پس اگر عرش سخن مي گفت، هر آينه مي گفت: من از حسينم.