و بايد دانست كه تخصيص آنجناب به اين احترامات خاصه، سببش چند چيز است:

يكي: بيان مقام و مرتبه و بلندي درجه ي آنجناب

دوم: مقابله كردن هر احترامي، به هتك حرمتي كه از آنحضرت نموده اند، تا معلوم شود بزرگي مصيبتش، مثلا استقبال نمودن پيغمبر (صلي الله عليه و آله) او را، مقابل است با آن حالت كه مردم راضي نمي شدند كه با آن جناب هم منزل شوند در راه سفر كه مبادا ياريش كنند، و اگر كسي را استقبال مي نمود در راه كه از او خبري برسد راه را كج مي كرد و به طرف ديگر مي رفت، چنانكه در قضيه ي زهير و آن دو نفر اسدي مشهور است. [1] .

سوم: مي خواست كه ادخال سرور در قلب آن جناب نمايد، تا جبران حزن و كرب او شود، پس بايد به اندازه ي آن مصائب و احزان باشد تا بتواند جبران نمايد، پس شما دوستان تأسي به حضرت پيغمبر نمائيد و جبر قلب و تفريج كرب او نمائيد، به گريه و سلام و اجابت دعوت آن سرور.

امر سوم: در بيان مقامي بالاتر از آنچه ذكر شد، و آن اينست كه خداوند عطا نمود به حسين (عليه السلام)، خود پيغمبر (صلي الله عليه و آله) را، و اين مبالغه است، بلكه مستند به كلام خود آن حضرت، كه مي فرمود: «حسين مني وانا من حسين (عليه السلام)» [2] .