در الطاف خاصه به آنسرور از تكلمات الهي، از آنجمله تكلماتي است كه با حضرت آدم (عليه السلام) نمود در ذكر مصائب آنجناب [1] و تكلماتي كه با كليم نمود در اين باره مكررا [2] و غير او از انبيا [3] چنانكه بيايد انشاء الله تعالي.

و از آن جمله تكلماتي است كه با خود آنجناب نمود، و آن بسيار است.

از جمله در روايت انس است كه مي گويد: در خدمت حضرت حسين (عليه السلام) رفتم تا به نزد قبر خديجه (عليهاالسلام) پس آنحضرت گريه كرد و فرمود به من: برو، انس گويد: به كناري رفتم و مخفي شدم و او مشغول نماز گرديد و طول كشيد، پس شنيدم كه مي گويد:



يارب، يارب، انت مولاه

فارحم عبيدا اليك ملجاه



يا ذالمعالي عليك معتمدي

طوبي لمن كنت انت مولاه



طوبي لمن كان نادما ارقا

يشكوا الي ذي الجلال بلواه



و ما به علة و لا سقم

اكثر من حبه لمولاه



اذ اشتكي بثه و غصته

اجابه الله ثم لباه



اذ ابتلي بالظلام مبتهلا

اكرمه الله ثم ادناه



يعني: پروردگارا، پروردگارا، تو مولاي مني، رحم كن بنده اي را كه پناهش توئي، اي خداي متعال تو تكيه گاه مني، خوشا به حال كسي كه مولايش توباشي. خوشا به حال كسي كه از گذشته هايش نادم باشد و شبها بيدار بماند و شكايت ناملايماتش را پيش تو آورد، چنين بنده اي غم و اندوهي بيش از محبت مولايش ندارد، چون شكايت از غم و اندوه نمايد مولايش او را اجابت كند و لبيك فرمايد. چون مبتلا شود و در شب تار تضرع


نمايد، خداوند او را گرامي دارد و به مقام قرب رساند.

پس جواب آمد:



لبيك عبدي و انت في كنفي

و كلما قلت قد علمناه



صوتك تشتاقه ملائكتي

فحسبك الصوت قد سمعناه



دعاك عندي يجول في حجب

فحسبك الستر قد سفرناه



لوهبت الريح من جوانبه

خر صريعا لما تغشاه



سلني بلا رغبة و لا رهب

و لاتخف انني انا الله [4] .



يعني: لبيك بنده ي من، تو در كنف حمايت مني، هر چه گفتي همه را شنيديم، فرشتگان مشتاق صداي تو هستند، ترا همين شرف بس كه صدايت را شنيديم، دعاي تو در حجابها جولان مي كند، ترا همين قدر بس كه حجابها را برداشتيم، اگر بادي از اطراف آن بوزد، در برابر آن به زانو افتد، هر چه خواهي از من بخواه بدون ترس و وحشت، نترس كه منم خداوند متعال.

«ارق» به كسر راء كسي است كه شب را بيدار است، و معني «لوهبت» اين است كه هر گاه باد بوزد در جوانب آن دعاء، و در جاي او انساني باشد، هر آينه از هيبت آن مقام غش خواهد كرد، يا اينكه اشاره به خود آن جناب است و معنيش آن است كه از شدت خضوع بيخود است كه اگر بادي بوزد، بر زمين خواهد افتاد.

و ديگر نداهاي مخصوصي است كه در روز عاشورا به آنجناب رسيد، اشرف نداها نداي (يا ايتها النفس المطمئنة) است.