[باب تلاوت ذكر و دعا]، و آنجناب در تلاوت كتاب خدا شب و روز شوق بسيار داشت چنانكه شب عاشورا مهلت گرفت از دشمنان در تأخير قتال به جهت آن [1] ، و در آن شب به سبب تلاوت و مناجات و عبادتش، سي نفر از لشكر ابن سعد هدايت يافتند و به جانب آن حضرت شتافتند و فيض شهادت بردند [2] ، و آنجناب از آن وقتي كه مقابل قوم ايستاد تا وقتي كه سر مباركش را بر نيزه كردند، متصل مشغول به قرائت قرآن بوده و سرش بر سر نيزه سوره ي كهف تلاوت مي نمود، و در ذكر خدا مداومت داشت در جميع حالات، بلكه جميع اقوال و افعال و حركات و سكناتش از عصر تاسوعاء تا عصر عاشورا تماما ذكر خدا بود، و تذكر ميثاق الهي بود تا اينكه اداي امانت نمود، و به هيچ كار از لوازم بشريت مشغول نگرديد، حتي به خورن طعام، و باز متصل زبانش به ذكر خدا تر بود، حتي وقتي كه كامش از شدت تشنگي خشك گرديده بود، و در دعا از اول شب مشغول بود تا صبح، و آن يكي از اسباب مهلت خواستن بود آن شب را از دشمنان، و در اول صبح اين دعا را خواند: اللهم انت ثقتي في كل كرب، و رجائي في كل شدة، و انت لي في كل امر نزل بي ثقة و عدة، كم من كرب يضعف منه الفؤاد، و تقل فيه الحيلة و يخذل فيه الصديق، و يشمت فيه العدو، و انزلته بك و شكوته اليك، ففرجته. [3] .

[يعني: خدايا تو در هر غم و اندوهي پناهگاه من، و در هر پيشامد ناگواري مايه ي اميد من هستي، هر حادثه ي تلخي پيش آيد تو سلاح و پناه من هستي. چه اندوههاي كمرشكني بر من فرودآمده كه دلها ناتوان و راه چاره مسدود مي شود، و دوستان دوري جسته و


دشمنان زبان به شماتت مي گشايند، در چنين مواقعي شكايت به پيشگاه تو آورم و تو اين غمها را برطرف ساختي.]

آخر دعايش آنوقتي بودكه بر خاك افتاده بود «اللهم متعالي المكان) و پيش از اين تمامش مذكور شد.