حضرت زينب در روز عاشورا لحظه اي از امام (ع) غافل نبود با آن كه مسئوليت زنان و كودكان و پرستاري امام سجاد (ع) را هم به عهده داشت. هنگامي كه حضرت علي اكبر به شهادت رسيد امام حسين (ع) خود را به بالينش رسانيد، پس از آن زينب هم از خيمه بيرون آمد و فرياد و ناله سر داد: «اي حبيبم! اي فرزند برادرم» تا اينكه خود را روي كشته علي اكبر انداخت امام حسين (ع) زير بغل خواهرش را گرفت و به سوي خيمه زنان برگردانيد. [1] .

[1] الارشاد، ج 2، ص 107؛ الملهوف، ص 167؛ تاريخ طبري، ج 5، ص 446. شايد سبب آمدن مخدره زينب بر سر نعش علي براي دلداري و تسلّي و حفظ امام (ع) بوده است و گويا حضرت بالين علي ديري پائيده و زينب را نگران کرده که مبادا بالين نعش او دق کرده باشد و شايد از کثرت محبت به علي اکبر بوده و به مناسبت علاقه، مفرط زنان حرم به آن حضرت دستور داد نعش او را به خيمه آوردند که در دسترس آنها باشد. (ترجمه نفس المهموم، کمره اي ص 143).