غروب روز نهم محرّم سال 61 هجري بعد از نماز عصر بود، لشكريان يزيد به فرمان ابن سعد به طرف خيام امام حسين (ع) يورش آوردند، امام (ع) در آن هنگام در جلوي خيمه با تكيه بر شمشير سرش را روي زانو گذاشته لحظه اي به خواب رفته بود. زينب (س) با شنيدن صداي لشكر خود را به برادر رسانيد و خطاب به او گفت: اي برادر آيا صداي لشكريان را مي شنوي كه نزديك شده اند؟ امام (ع) سرش را بلند كرد و فرمود: خواهرم اكنون پيامبر (ص) را در خواب ديدم و به من فرمود: تو به همين زودي به سوي ما خواهي آمد، زينب به صورتش زد و گفت: اي واي بر من، امام (ع) فرمود: واي بر تو نيست اي خواهر، خداوند رحمتش را نصيب تو گرداند!