يزيد، پس از خطبه ي امام سجاد (ع) و دگرگون شدن مردم و سوگواري اهل بيت (ع) [1] نحمان بن بشير را نزد خود فراخواند و به او گفت: آماده باش تا اين زنان را به مدينه ببري. [سپس براي تبرئه خود] در مكاني خلوت و دور از چشم ديگران به علي بن حسين (ع) گفت: خداوند پسر مرجانه را لعنت كند. به خدا قسم آگاه باش كه اگر من با پدرت روبرو مي شدم هرچه را كه پيشنهاد مي كرد مي پذيرفتم و با آنچه در توان داشتم از مرگ او جلوگيري مي كردم. امّا قضاي الهي چنان رقم خورد كه ديدي. ولي تو [چون به مدينه رسيدي] برايم نامه بنويس هر حاجتي كه داشته باشي برآورده مي سازم. آنگاه لباس ها و پيراهن هاي غارت شده امام سجّاد (ع) و خاندان عصمت و طهارت را همراه پوشاك اهدايي خود، به آن بزرگوار داد و آنان را عازم مدينه كرد. [2] .