پس از اعتراض امام سجاد (ع) به خطيب درباري يزيد و اينكه نبايد خشنودي خلق خدا را به خشم آفريدگار بفروشد. يزيد به امام (ع) وعده داد تا پيشنهادهاي او را عملي كند. [1] امام سجّاد (ع) فرمود:

1 مي خواهم يك بار ديگر چهره ي مبارك آقا و مولايم حسين (ع) را ببينم. از روي او توشه بردارم و با وي خداحافظي كنم.

2 آنچه سپاهيان از ما غارت كرده اند برگردانده شود.

3 اگر تصميم به كشتن من گرفته اي فردي مطمئن را با اين زنان همراه كن تا آنان را به حرم جدّشان برسانند. يزيد گفت: روي پدرت را هرگز نخواهي ديد. ولي تو را نمي كشم و كسي جز تو همراه زنان نخواهد رفت و در مورد سوّم، آنچه از شما برده شد من چندين برابرش را جبران مي كنم. امام (ع) فرمود: ما اموال ترا نمي خواهيم. ارزاني خودت باد. من آنچه را سپاهيان تو غارت كرده اند مي خواهم. زيرا در ميان آنها دوك نخ ريسي فاطمه دختر رسول خدا (ص)، مقنعه، گردن بند و پيراهنش بود. يزيد دستور داد آنها را برگردانند و خود نيز دويست دينار بر آنها افزود.

امام سجاد (ع) آن دينارها را گرفت و بين فقرا و مستمندان تقسيم كرد. سپس يزيد دستور داد اسيران را به وطن خود مدينه باز گردانند. [2] .

به گفته ي برخي از مورّخان، امام سجاد (ع)، سر امام حسين (ع) و ساير شهيدان را در بيستم صفر به بدن هاي مقدّسشان در كربلا ملحق كرد و از آنجا عازم مدينه شد. [3] بدين رو، مي توان گفت: هر سه پيشنهاد امام سجاد (ع) عملي شده است.