پس از خطبه ي امام سجّاد (ع)، آنچنان رعب و وحشت بر يزيد چيره شد كه دستور داد سرهاي شهيدان كربلا را جمع كنند و با احترام به قصر بياورند. [1] .

يزيد به حضرت زينب (س) و همراهان اجازه داد براي مصائب امام حسين (ع) عزاداري كنند. اين عزاداري هفت روز طول كشيد و زنان بسياري در آن شركت مي كردند. نزديك بود مردم به قصر يزيد حمله كنند و او را بكشند. مروان كه در آن هنگام در شام بود احساس خطر كرد و به يزيد گفت مصلحت نيست اينان در شام بمانند. هرچه زودتر آنها را به مدينه روانه كن. [2] .

در مقتل منسوب به ابي مخنف آمده است: آنچنان ذكر حسين (ع) همه جا را فرا گرفته بود كه يزيد، قرآن را چندين قسمت كرد و به مردم مي داد تا قرآن بخوانند و با خواندن آيات قرآن و توجه به آن، ياد امام حسين (ع) و حسينيان را فراموش كنند. ولي هيچ چيز نمي توانست ياد امام حسين (ع) را از ذهن آنها بيرون كند. [3] .