امام چهارم (ع) پس از خاك سپاري شهيدان كربلا به بني اسد فرمود: با من بياييد تا كنار پيكر حرّ برويم و جسدش را دفن كنيم. بني اسد به دنبال امام (ع) حركت كرده و به جنازه ي حرّ رسيدند. امام (ع) به آن نگريست و فرمود:

«امّاانتَفَلَ قَدْ قَبِلَ اللّه توبَتُك و زادَ في سَعادتِكَ بِبَذلِكَ نفسك اَمامَ ابنِ رسول اللّه (ص).»

«امّا تو اي حرّ، خداوند توبه ات را پذيرفت و بر سعادت و سرافرازيت افزود؛ زيرا جان خود را در پيشگاه فرزند رسول خدا(ص) نثار كردي!»

بني اسد مي خواستند جنازه ي او را نزد ساير شهيدان ببرند ولي به دستور و كمك امام (ع) وي را در همانجا به خاك سپردند. [1] پس از دفن جسد مطهّر امام حسين (ع) و ساير شهيدان كربلا امام سجّاد (ع) كه خود را به بني اسد معرفي نكرده بود بر اسب سوار شد تا از كربلا خارج شود. بني اسد دامن او را گرفتند و گفتند: به حقّ اين افرادي كه آنها را به خاك سپردي تو كيستي! سوار، مدفن امام حسين (ع) حضرت عباس، اصحاب و بني هاشم را به آنها معرفي كرد و فرمود:

انا امامكم علي بن الحسين (ع) فقلنا له انت عليُّ؟

فقال: نعم. فغاب عن ابصارنا.

من امام شما علي بن الحسين (ع) هستم. به او گفتيم: آيا تو علي هستي؟

گفت: بله. سپس از جلوي چشمان رفت و ناپديد شد. [2] .