حميد بن مسلم مي گويد: وقتي به بالين علي بن الحسين (ع) كه سخت بيمار و برروي فرشي افتاده بود رسيدم گروهي از پيادگان همراه شمر به وي گفتند: آيا اين بيمار را نمي كشي؟ [1] من گفتم: سبحان اللّه! آيا كودكان [2] را هم مي كشند؟ آيا همين كودكي و بيماري او را بس نيست؟ همانجا ماندم تا آنان از علي بن الحسين (ع) دور شدند. وقتي عمر سعد به خيمه ها آمد زنان به روي او فرياد زدند و گريستند. سپس عمربن سعد به همراهانش فرمان داد كه هيچ فردي به خيمه ي زنان وارد نشود و متعرّض اين كودك بيمار نگردد... [3] پس گروهي را به خيمه ي زنان و امام سجاد (ع) به پاسداري واداشت و گفت: مواظب باشيد كه اينان از خيمه بيرون نروند و كسي نيز به آنان آزار نرساند. [4] .