امام صادق (عليه السلام) فرمود:

مَنْ ذُكِرَ الْحُسَيْنُ عِنْدَهُ فَخَرَجَ مِنْ عَيْنِهِ مِنَ الدُّمُوعِ مِقْدارُ جُناحِ ذُباب كانَ ثَوابه عَليَ اللّهِ عَزَّ وَجَلْ وَلَمْ يَرْضَ لَهُ بِدُونِ الْجَنَّةِ. [1] .

آن كه حسين را نزد او ياد كنند، از ديدگانش به اندازه بال مگس اشك بيايد ثوابش بر خداوند عزّ و جل است، و كمتر از بهشت براي او رضايت نمي دهد.

راوي مي گويد: امام صادق (عليه السلام) فرمود:

... مَنْ اَنْشَدَ فِي الْحُسَيْنِ بِيْتاً فَبَكي وَاَظُنُّهُ قالَ اَوْ تَباكي فَلَهُ الْجَنَّةُ: [2] .

آن كه براي حسين (عليه السلام) شعري بگويد، پس گريه كند، و گمان كنم حضرت فرمود يا خود را شبيه گريه كننده سازد، مزدش بهشت است.

امام ششم (عليه السلام) در روايتي فرمود:

مَنْ ذَكْرَهُ فَبَكي فَلَهُ الْجَنَّةُ: [3] .

آن كه حسين (عليه السلام) را ياد كند و گريه كند مزدش بهشت است.