مفهوم «امر به معروف و نهي از منكر» چيست؟ معناي عبارت امر به معروف به ظاهر براي ما خيلي روشن است. امر به معروف يعني امر كردن و فرمان دادن به خوبي ها، و نهي از منكر


يعني نهي كردن از زشتي ها. اما در مسير تحول واژه ها، معناي آن ها گاهي توسعه و گاهي تضييق داه مي شود. در برخي موارد، استعمال يك واژه باعث مي شود كه مفهوم آن از مقتضاي اصلي خود، وسعت بيشتري پيدا كند. در اين جا اتفاقاً همين طور است. فقهاء و بزرگان وقتي پيرامون موضوع امر به معروف و نهي از منكر بحث مي كنند، مي گويند در كلمه امر، مفهوم علو و يا استعلا، مستتر است؛ يعني كسي كه امر مي كند، يا بايد برتري بر مأمور داشته باشد، يا خود را در چنين مقامي قرار دهد و از موضع بالا امر كند. خواهش و استدعا كردن «امر» نيست، اين كه بگويد «من خواهش مي كنم اين كار را بكنيد» امر نيست. مقتضاي كلمه ي امر اين است كه بايد به صورت استعلا باشد. حتي بعضي از فقها احتياط كرده و مي گويند تكليف امر به معروف و نهي از منكر زماني تحقق مي يابد كه، آمر «عن استعلاء» امر كند.