در وصيتي كه آن حضرت براي برادرشان محمد حنفيّه مرقوم فرمودند، جمله ي معروفي است كه مي فرمايند: «اِنّي لِمْ أَخْرُجْ أَشِراً وَ لا بَطِراً وَ لا مُفْسِداً وَ لا ظالِماً» [1] يعني من نه براي گردش و تفريح از مدينه بيرون مي روم و نه براي اين كه فسادي در زمين راه بيندازم و ظلمي بكنم «وَ اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاِصْلاحِ في أُمَّةِ جَدّي صلي الله عليه و آله» فقط براي اصلاح در امت جدم خروج مي كنم. اگر دقت كنيم، در تعبير «لِطَلِب الْاِصْلاح» نكته اي وجود دارد. امام (ع) نفرمود: «انما خرجت للاصلاح»؛ بلكه فرمود: «اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الْاِصْلاح» يعني من در جستجو و در پي اصلاح هستم. نظير اين تعبير در سخنراني امام (ع) براي نخبگان و علما هم هست كه فرموده بودند: «وَ لكِنْ لِنُرِيَ اْلَمعالِمَ مِنْ دينِكَ وَ نُظْهِرَ اْلاِصْلاحَ في بِلادِك» [2] اين خطبه زماني ايراد شد كه هنوز صحبت از خروج و مبارزه با يزيد مطرح نبود. امام (ع) در آخر اين خطبه دعا مي كنند و خطاب به خداي متعال مي گويند: پروردگارا! تو مي داني كه هدف ما از اين فعاليت هاي سياسي جز اين نيست كه معالم دين تو و معيارهاي اسلامي را به مردم نشان دهيم؛ يعني نشان دهيم دين چيست و نشانه هاي آن كدام است و چگونه و با چه معياري مي توان افراد ديندار و افراد بي دين را شناخت؟ و نيز هدف ما اين است كه اصلاح را در بلاد تو ظاهر كنيم. كلمه «نُظْهِر» دو معني مي تواند داشته باشد؛ اول اين كه يعني روشن كنيم اصلاح چيست، و ديگر آن كه يعني اصلاح را تحقق بخشيم و بر فساد، ظاهر و غالب گردانيم.