در بين اين سخنراني حضرت (ع) مي فرمايد: «فَلا مالاً بَذَلُتُموهُ وَ لا نَفْساً خاطَرْتُمْ بِها لِلَّذي خَلَقَها وَ لا عَشيرَةً عادَيْتُمُوها في ذاتِ اللَّه» [1] با اين كه خداوند چنين موقعيت اجتماعي به شما داده بود، اما اين كارها را نكرديد؛ يعني انتظار مي رفت با استفاده از موقعيت علمي خود و منزلت و شرافتي كه در جامعه داشتيد، اين گونه كارها را انجام دهيد، ولي هيچ يك از اين اقدامات را نكرديد. مالي را در راه ترويج اسلام صرف نكرديد. قاعدتاً مخاطبان امام (ع) خمس و زكات و حقوق واجب خود را پرداخت مي كردند. اين كه حضرت (ع) مي فرمايد مالي را بذل نكرديد، مقصود بيش از حقوق واجب است، چون گاهي بقاء دين احتياج به هزينه كردن از اموال شخصي دارد، صحيح نيست بگوييد ما حقوق واجبمان را ادا كرديم و ديگر حقي برعهده ي ما نيست. اولين قدم اين است كه از اموال خود در راه ترويج اسلام، جلوگيري از بدعت ها و مبارزه با بدعت گزاران استفاده كنيد، ولي شما اين كار را نكرديد.