بازگشت

وفاق ملي در پرتو عزت و افتخار حسيني



وفاق ملي در پرتو عزت و افتخار حسيني

يكي از فعاليّت هاي مركز مطالعات و پژوهش هاي فرهنگي حوزه علميّه بررسي و پاسخ به سؤالات و شبهات طبوعاتي است در همين راستا مقاله ذيل، كه از سوي آن مركز تدوين گرديده محضر خوانندگان محترم تقديم مي گردد.

مقاله اي با عنوان مردم سالاي و وفاق ملي، خودكامگي و نفاق ملي از آقاي رضا صالح جلالي در تاريخ 28/1/81 در نشريه مردم سالاري به چاپ رسيد. ايشان در مقاله خود با بررسي جامعه شناسانه و تاريخي نسبت به مردم ايران، به مسئله وفاق ملي اشاره مي كنند و ضمن تأكيد بر اين مطلب به نتايجي دست مي يابند كه به نظر مي رسد كمي دو از انصاف و قابل تأمل بيشتر است. لذا ما در اين مختصر بر آن شديم تا به بررسي تحليل ايشان بپردازيم نويسنده با تحليلي يك جانبه نسبت به مسائل ايران مدعي مي شوند رفتار حاكميت با خواست و رضايت اكثريت در تضاد است و در واقع تصويري از نظام ارائه مي دهند كه گويا خواست اكثريت مردم ايران مخالف با سياست نظام وعلمكرد آن در قبال مسائل داخلي و خارجي مي باشد ايشان در ادامه اين تحليل با توجّه به رويكرد سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در قبال مردم مظلوم فلسطين تأكيد مي كند هيچ ملتي از جانب كسي مسئول نجات بشريت نيست خصوصاً آن كه خود آن ملّت به لحاظ ريشه اي سست و متزلزل باشد. امّا آيا به راستي واقعيت چنين است؟ معلوم نيست نويسنده محترم با كدام تحقيق و بررسي به اين نتايج رسيده اند آيا بيان اين ادعاها كه چيزي جز تكرار اتهامات رسانه هاي استكباري و تبليغات شوم آنان بر ضد مردم ايران نمي باشد ضدّ وفاتق ملّي نيست؟

بسي جاي تعجب است كه ايشان دقيقاً در مقطعي از زمان به مخالفت با سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در قبال حمايت از مردم ستم ديده فلسطين برخاسته كه خشم جهاني نسبت به تجاوزات و غارتگري هاي رژيم صهيونيستي به اوج رسيده است و هر ناظر بي طرفي نسبت به جنايات اين رژيم اعلام انزجار كرده است. در وضعيت فعلي غير از دولت آمريكا كشوري را نمي توان سراغ داشت كه از جنايات رژيم صهيونيستي حمايت كند. بلكه حتي دولت هائي هم كه تا ديروز نسبت به اين قضيه سكوت اختيار مي كردند، اكنون تحت فشار افكار عمومي، در قبال اسرائيل موضعي منفي اتخاذ مي كنند. پس چگونه مي توان خصوصاً در اين شرائط كه جامعه جهاني مخالفت خود را با قتل عام فلسطينيان اعلام كرده اند، ادعا كرد كه اعلام حمايت از مردم مظلوم فلسطين در تضاد با منافع ملي و و وفاق عمومي است؟ و آيا به راستي مردم ايران مخالف سياسي نظام و خواهان اعلام بي طرفي نسبت به قضيه فلسطين هستند؟ اگر چنين است پس تظاهرات ميليوني مردم ايران در 22 بهمن و اجتماعات گسترده و مكرر بعد از آن همگام با ساير كشور ها در جهت حمايت از مردم داغديده فلسطين و اعلام انزجار عمومي نسبت به جنايات اسرائيل را چگونه بايد توجيه كرد؟

اگر خواست ميليوني مردم ايران را كه به اعتراف بسياري از رسانه هاي خارجي، [1] يك رفراندوم عمومي در جهت حمايت از عملكرد سياسي نظام و تأئيد آن بود، ندانيم پس چه نامي برازنده آن خواهد بود؟ مگر اين كه بخواهيم نظر تعدا معدودي به اصطلاح روشنفكر را جايگزين خواست عموم كنيم لكن اكثريت و عموم جامعه را نمي توان در قالب خواص گنجانيد. مردم ايران به حق معتقدند كنار آمدن با دولت غاصب صهيونيستي كه ايده تشكيل اسرائيل بزرگ و تصرف از نيل تا فرات راجزو اهداف اساسي خود مي پندارد [2] برخلاف منافع و آرمان هاي انقلاب و نظام اسلامي است و اين مطلب را به كرّات در تجمعات گسترده خود در سراسر خاك ايران اسلامي به اثبات رسانيده اند، پس چگونه مي توان مخالفت با اين دولت غاصب را در تضاد با منافع ملي ارزيابي كرد؟ علاوه بر اين آيا با صرف وجود مسائل و مشكلات داخلي مي توان نسبت به جريانات خارجي بي تفاوت ماند؟

ملّت مسلمان ايران معتقد به آئيني است كه پيامبرش فرمود هر كس صلح كند در حالي كه نسبت به امور مسلمين بي اهتمام بماند مسلمان نيست. [3] مگر پيروي از حق و حمايت از مظلوم جزو اهداف و آرمان هاي اصل انقلاب و بلكه اسلام نيست؟ [4] ويژگي بنيادين انقلاب اسلامي ايران با تأكيد قانون اساسي، [5] مكتبي و اسلامي بودن آن است و اسلامي با بي تفاوتي نسبت به ظلم و بي عدالتي در هر نقطه از جهان مخالف است.

نكته ديگري كه قابل تأميل است اين است كه ايشان وضعيت فعلي نظام جمهوري اسلامي ايران را بطور متزلزل و به اصطلاح خود ايشان بنا شده بر روي شن هاي روان توصيف مي كند. اثبات يا ردّ اين ادعا، با مقايسه وضعيت كنوني نسبت به دو دهه گذشته از انقلاب به خوبي رشن مي شود. انقلاب اسلامي بعد از پيروزي، دوران هاي بسيار سخت تر و بحراني تري را پشت سر گذاشته كه از ديد هيچ ناظري به دور نيست لكن علي رغم دشمني هاي مخالفان هرچه از عمر انقلاب مي گذرد قدرت و استحكام پايه هاي آن محكم تر شده و به لحاظ حمايت مردمي از آن، استوارتر از گذشته به راه خود ادامه مي دهد دشمني آمريكا و حاميانش نسبت به مردم ايران چيز تازه اي نيست خصومت آمريكا با انقلاب اسلامي بلافاصله پس از پيروزي انقلاب آغاز شد تنها تفاوتِ وضعيت فعلي با گذشته، عجز و زبوني بيشتر آمريكا در مقابله با مردم ايران بوده است سياست هاي دولتمردان آمريكا در هيچ زماني پيش از زماني كنوني مورد نفرت و انزجار قرار نگرفته و هيچ گاه تا به اين حد كشورهاي جهان در برابر يكه تازي هاي آمريكا موضع يكساني اتخاذ نكرده اند حتي هم پيمانان سرسخت اين دولت نيز هم اينك در ادامه همكاري با آمريكا دچار تزلزل شده اند. مردم ايران در طول تاريخ ديني خود نشان داده اند كه هرگز نيستند به زير بار ظلم و ذلت بروند بلكه با الهام از راه ظلم ستيزي حسين بن علي ـ عليه السّلام ـ عزت و افتخار خود را بر ذلت پذيرش سلطه بيگانگان و تسليم در برابر آنان ترجيح داده اند و قطعاً منافع ملي هم ايجاب مي كند كه مسئولين نظام با توجّه به اين فرهنگ ديني مردم كه ريشه در عمق جان اين مرز و بوم دارد به دنبال پيروي از حق و حقيقت باشند و نه همكاري با ظلم و جور كه «وَ لا تَعاوَنُوا عَلَي الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ». [6] .

محمد ملك زاده


پاورقي

[1] نشريه كيهان، 24/11/80 به نقل از نيويرك تاميز و ديگران.

[2] بند فوق جزو آرمان هاي اصولي اسرائيل است كه در قانون اساسي اين دولت بر آن تاكيد شده است.

[3] «من اصبحَ و لم يهتّم بامور المسلمين فليس بسلم».

[4] مقدمه قانون اساسي جمهوري اسلامي ايران.

[5] همان.

[6] سوره مائده، آيه 2.



محمد ملك زاده