در كتاب شريف كامل الزيارات كه نوشته مرحوم ابن قولويه استاد شيخ مفيد مي باشد آمده است:

زماني قبر سيدالشهدا عليه السلام نه ضريح و حرمي داشت و نه قبه و بارگاهي، و حتي به قدر چهار انگشت از زمين بالاتر نبود و هيچ نشان و نشانه اي نداشت. بلكه قبر مطهر ايشان در دل صحرا بود و كسي كه قصد زيارت داشت بايد نشان دقيق آن را از ديگران مي پرسيد.



در چنين اوضاعي معمولا اشخاص به صورت تنها يا در مجموعه هاي دو سه نفري به زيارت مي آمدند تا به دست مأموران گرفتار نشوند.



در اين زمان شخصي تنها به زيارت امام حسين عليه السلام آمد و به چند صدمتري قبر مطهر كه رسيد در روستايي كه در آن نزديكي بود درنگ كرد تا هوا تاريك شود. [از گفتار امام كه فرمودند: «بين النووايس وكربلا» استفاده مي شود كه اين روستا همان كربلاي قديم بوده و ظاهرا پشت بارگاه فعلي حضرت اباالفضل العباس قرار داشته است]



اين اقدام از ترس افراد مسلحي بود كه پيرامون قبر مطهر نگهباني مي دادند تا مبادا كسي به زيارت امام حسين بيايد.



اين شخص خودش مي گويد: در تاريكي هوا آرام آرام به سمت قبر مطهر آمدم. ناگهان شخصي در دل تاريكي به سمت من آمد و گفت: برگرد. اكنون نمي تواني زيارت كني. از برخورد او فهميدم جزو نگهبانان نيست.



به روستا برگشتم و قدري كه گذشت دوباره به سمت قبر مطهر آمدم و دوباره همان شخص مانع من شد. گفتم چرا؟ گفت: چون حضرت موسي بن عمران علي نبينا وآله وعليه السلام به همراه هفتاد هزار ملك به زيارت امام حسين عليه السلام آمده است.



گفتم تو كيستي؟ گفت: من از ملائكه اي هستم كه خدا مرا به نگاهباني از قبر امام حسين و استغفار براي زائرانش گماشته است. دوباره بازگشتم و اين بار نزديك فجر براي زيارت آمدم و كسي جلوي مرا نگرفت. زيارت كردم و نماز صبح خود را همان جا خواندم و پيش از روشن شدن هوا برگشتم. (1)



اين ماجرا مربوط به يكي از زوار امام حسين عليه السلام در حدود هزار و دويست سال پيش است. در گذشته افرادي كه قصد زيارت داشتند اين مسئله را حتي از نزديكان خود نيز مخفي مي كردند و اگر به كسي اعتماد داشتند با او وداع مي كردند؛ چرا كه بسيار بودند كساني كه به زيارت اباعبدالله الحسين(ع) رفتند ولي باز نگشتند.