مصعب هنگامي که اسيران را به قتل رساند، زنان مختار را احضار نمود، به ام ثابت دختر سمرة بن جندب- که يکي از همسران مختار بود- گفت: عقيده ات درباره ي مختار چيست؟

ام ثابت گفت: من چنان مي گويم که تو درباره ي او مي گوئي. مصعب او را آزاد کرد.

عمره دختر نعمان بن بشير انصاري را گفت: تو چه مي گوئي؟

عمره گفت: خدا او را رحمت کند، او بنده ي صالح خدا بود [1] .

مصعب او را زندان کرد و به برادرش عبدالله بن زبير نامه نوشت: اين زن را عقيده بر آن است که مختار پيامبر بوده است.

عبدالله در پاسخ او نوشت: او را بکش.

پس يکي از مأموران مصعب عمره را با سه ضربه به قتل رساند در حالي که او فرياد مي زد و مي گفت: يا ابتاه.

در آن هنگام برادر او ابان بن نعمان بن بشير به قاتل سيلي زد و به او گفت: اي ناکس! او را عذاب کردي تا در خون خود غلطيد و جان داد.

آن مأمور، ابان را نزد مصعب آورد و ماجرا را براي او بازگو کرد.

مصعب گفت: او را رها کنيد زيرا منظره ي فجيعي را مشاهده کرده است! [2] .