مختار به يارانش گفت: اين محاصره هر روز از قدرت و توان ما مي کاهد، بيائيد بيرون رفته و مقاتله کنيم تا اگر کشته شديم با ذلت و خواري نباشد و سوگند بخدا من مأيوس نيستم، اگر شما تصديق کرديد خدا شما را نصرت دهد.

آنها اظهار ضعف و عجز نمودند، مختار به آنان گفت: اما من سوگند بخدا که دستم را هرگز به آنها ندهم و تسليم حکم آنان نگردم.

عبدالله بن جعدة بن هبيره چون چنين ديد از قصر به زير آمد و نزد برخي از ياران خود رفته و مخفي گرديد [1] .