امام عليه السلام از مکه نامه اي به هر يک از بزرگان بصره نوشت که از نظر مضمون تفاوتي با يکديگر نداشتند، افرادي که نامه ي امام را توسط سليمان [1] - غلام حضرت- دريافت کردند عبارت بودند از: مالک بن مسمع بکري، احنف بن قيس، منذر بن جارود، مسعود بن عمر، قيس بن هيثم، عمرو بن عبيد بن معمر. در اين نامه آمده بود:


«بدرستي که خداي متعال، پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم را از ميان مردم برگزيد و او را به تاج نبوت تکريم فرمود و به رسالت اختيار کرد، او زماني دعوت حق را لبيک گفت و به ديار ابديت شتافت که وظيفه ي خود را در ابلاغ رسالت الهي و هدايت جامعه انجام داده بود، و ما اهل بيت پيامبر و جانشينان و وارثان اوئيم و با اينکه سزاوارترين مردم براي خلافت و امامت بوديم، اين حق را از ما گرفتند، و چون ما اختلاف را دوست نداشتيم و صلاح امت اسلامي را- آن روز- در سکوت خود ديديم، اينک که سنت پيامبر اکرم بدست فراموشي سپرده شده و بدعتها يکي پس از ديگري ظاهر گرديده، من فرستاده ي خود را همراه اين نامه بسوي شما فرستادم و شما را به کتاب خدا و سنت رسول اکرم دعوت مي کنم، اگر به دعوت من لبيک گوييد، شما را به راه سعادت رهنمون خواهم شد» [2] .