روزي که امام عليه السلام وارد مکه شد مصادف بود با شب جمعه سوم ماه شعبان و اين آيه را تلاوت مي کرد (و لما توجه تلقاء مدين قال عسي ربي ان يهديني سواء السبيل» [1] .

امام عليه السلام در مکه اقامت گزيد و مردم به خدمت آن حضرت مي رسيدند و کساني که براي عمره در مکه بسر مي بردند نيز به خدمت امام شرفيات مي شدند، و عبدالله بن زبير هم که در جوار کعبه اقامت گزيده و سرگرم نماز و طواف بود! هر روز و يا دو روز يک بار به زيارت آن حضرت نائل مي آمد و در اضطراب بسر مي برد زيرا او بخوبي مي دانست که اهل حجاز مادامي که امام حسين عليه السلام در مکه باشد، با او بيعت نخواهند کرد زيرا امام عليه السلام داراي موقعيت خاص اجتماعي بود و مردم بيشتر از او اطاعت مي کردند [2] .

و هدف از تظاهر عبدالله بن زبير به عبادت، به دام انداختن افراد بود، و حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام درباره ي او فرموده بود که: «به نام دين دام مي گستراند تا دنيا را بدست


آورد» [3] و بدون ترديد عبدالله بن زبير در مبارزه با حکومت اموي هدفش الهي نبود بلکه درانديشه ي بدست آوردن قدرت و زمامداري بسر مي برد، و اين حقيقت را عبدالله بن عمر نيز هنگامي روشن کرد که همسرش اصرار داشت تا با عبدالله بن زبير بيعت کند و براي او از تقوي و طاعت ابن زبير سخن مي گفت، و او در پاسخ همسرش گفت: آيا مرکبهايي را که معاويه در جريان حج بر آنها سوار بود مشاهده نکردي؟ من بر اين باورم که ابن زبير هدفي جز دستيابي به آن شکوه و جلال ندارد و عبادت و طاعت خدا را در اين مسير بکار گرفته است [4] .