امام حسين عليه السلام قبل از حرکت، مکتوبي را بعنوان وصيت مرقوم داشت که در آن آمده بود:

... و اني لم اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما حرجت لطلب الاصلاح في امة جدي صلي الله عليه وآله وسلم اريد ان آمر بالمعروف و انهي عن المنکر و اسير بسيرة جدي و ابي علي بن ابي طالب عليه السلام، فمن قبلني بقبول الحق فالله اولي بالحق و من رد علي هذا اصبر حتي يقضي الله بيني و بين القوم بالحق و هو خير الحاکمين.

اين چيزي است که حسين بن علي به برادرش محمد بن حنفيه وصيت نموده است: بدرستي که حسين گواهي مي دهد بر وحدانيت خدا و اينکه او شريک ندارد و محمد صلي الله عليه وآله وسلم بنده و رسول اوست و حق را از جانب خدا آورده است، و بدرستي که بهشت و دوزخ حق است و روز قيامت خواهد آمد و شکي در آن نيست و خداي متعال مردگان را زنده خواهد کرد.

اما بعد، خروج من بر يزيد براي ايجاد فتنه و فساد و يا براي سرگرمي و خودنمائي نيست بلکه خروج من براي اصلاح امور امت جدم رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم است. من اراده کرده ام که امر به معروف و نهي از منکر نموده و از سيره ي جدم و پدرم علي بن ابي طالب عليه السلام پيروي کنم، اگر کسي دعوت به حق را پذيرفت پس خداوند سزاوارتر به قبول آن است و اگر کسي آن را نپذيرفت من صبر خواهم کرد تا خداي متعال ميان من و اين جماعت داوري کند و او بهترين


حکم کنندگان است. و اين وصيت من است از برادر به تو، و توفيقي نيست مگر با کمک خدا توکل بر او مي کنم و بسوي او انابه خواهم کرد.

سپس نامه را پيچيد و آن را مهر نموده به برادرش محمد بن حنفيه [1] داد [2] .