امام عليه السلام در آخرين خطبه ي خود با بياني بليغ و رسا دشمنان را از مفتون شدن به دنيا


و مغرور شدن به آن بر حذر داشت، و از نوشته ي مورخان چنين بر مي آيد آن حضرت به فاصله کوتاهي پس از ايراد اين خطبه ي پرشور به شهادت رسيد، و آن خطبه چنين است:

عباد الله اتقوا الله و کونوا من الدنيا علي حذر فان الدنيا لو بقيت لاحد و بقي عليها احد لکانت الانبياء احق بالبقاء و الولي بالرضاة و ارضي بالقضاء، غير ان الله تعالي خلق الدنيا للبلاء و خلق اهلها للفناء، فجديدها بال و نعيمها مضمحل و سرورها مکفهر و المنزل بلغة و الدار قلعة، فتزدوا فان خير الزاد التقوي و اتقوا الله لعلکم تفلحون [1] .

اي بندگان خدا! تقوي خدا پيشه سازيد و از دنيا حذر کنيد، اگر دنيا براي کسي باقي مي ماند و کسي در دنيا جاويدان بود انبياي الهي سزاوارترين مردم به بقاء و اولي به رضا و خوشنودي و راضي تر به قضاء الهي بودند، ولي خداي تعالي دنيا را براي بلاء و آزمايش آفريده است و اهل آن را براي فنا خلق فرموده، هر چيز نو و جديد آن کهنه مي شود و نعمتهاي آن از بين مي رود و سرور آن به تلخي مبدل گردد؛ دنيا منزل ماندن نيست بلکه محل توشه برگرفتن است، پس توشه برگيريد که بهترين توشه ها تقوي است و تقواي خدا را پيشه سازيد تا رستگار شويد.