بازگشت

پاسخ ياران امام


برادران امام و فرزندان و برادرزادگان او و فرزندان عبدالله بن جعفر (فرزندان حضرت زينب عليها السلام) به امام عرض کردند: ما براي چه دست از تو برداريم؟ براي اينکه پس از تو زنده بمانيم؟! خدا نکند که هرگز چنين روزي را ببينيم.

ابتدا عباس بن علي عليه السلام اين سخن را گفت و بعد ديگران از او پيروي کردند و جملاتي همانند، بر زبان راندند.

پس امام عليه السلام روي به فرزندان عقيل نمود و فرمود: شما را کشته شدن مسلم کافي است، برويد که من شما را اذن دادم.

آنها گفتند: سبحان الله! مردم چه مي گويند؟! مي گويند ما بزرگ و سالار خود و عموزادگان خود که بهترين مردم بودند در دست دشمن رها کرديم و با آنها به طرف دشمن تيري رها نکرديم و نيزه و شمشيري عليه دشمن به کار نبرديم!! نه! بخدا سوگند چنين نکنيم، بلکه خود و اموال و اهل خود را فداي تو سازيم و در کنار تو بجنگيم و هر جا که روي کني با تو باشيم، و ننگ باد بر زندگي پس از تو.

سپس مسلم بن عوسجه بپاخاست و گفت: بهانه ي ما در پيشگاه خدا براي تنها گذاردن تو چيست؟! بخدا سوگند اين نيزه را در سينه ي آنها فروبرم و تا دسته ي اين


شمشير در دست من است بر آنها حمله کنم، و اگر سلاحي نداشته باشم که با آن بجنگم سنگ برداشته و به طرف آنها پرتاب مي کنم، بخدا سوگند که ما تو را رها نکنيم تا خدا بداند که حرمت پيامبر را در غيبت او درباره ي تو محفوظ داشتيم، بخدا قسم اگر بدانم که کشته مي شوم و بعد زنده مي شوم و سپس مرا مي سوزانند و ديگر بار زنده مي گردم و سپس در زير پاي ستوران بدنم در هم کوبيده مي شود وتا هفتاد بار اين کار را در حق من روا بدارند هرگز از تو جدا نگردم تا در خدمت تو به استقبال مرگ بشتابم، و چرا چنين نکنم که کشته شدن يک بار است و پس از آن کرامتي است که پاياني ندارد.

پس از او زهير بن قين برخاست و گفت: بخدا سوگند دوست دارم کشته شوم، باز زنده گردم، و سپس کشته شوم، تا هزار مرتبه، تا خدا تو را و اهل بيت تو را از کشته شدن در امان دارد!

و بعد از زهير گروه ديگري از اصحاب سخناني حماسي بر زبان جاري کردند و امام عليه السلام در حق آنها دعاي خير فرمود و به خيمه ي خود بازگشت [1] [2] .


پاورقي

[1] ارشاد شيخ مفيد 92 /2.

[2] چه زيباست کلام خداوندي که فرمود (من المومنين رجال صدقوا ما عاهدوا الله عليه فمنهم من قضي نحبه و منهم من ينتظر و ما بدلوا تبديلا) (سوره‏ي احزاب: 23)، و همچنين (و الموفون بعهدهم اذا عاهدوا و الصابرين في الباساء و الضراء و حين الباس) (سوره‏ي بقره: 177)، که از مصاديق بارز اين آيات همين رادمرداني هستند که با ايثار جان و ثبات و استقامت هم نام خود را خالد و جاويدان نمودند و ابديت را کسب نمودند و هم درس وفاداري و تسليم در برابر حق و بردباري و فداکاري را به انسانها آموختند.